Al vrij kort na het optreden van de maestro vorig jaar september in Breda, die we voornamelijk kennen van RANCID, VENGEANCE en ERIK NORLANDER/LANA LANE, doemden er stemmen op, dat er nog een extra optreden zou komen voor degene die het gemist hadden. Geruime tijd was er twijfel of Peer het nog wel zou doen. Zou dit niet het 'Heintje Davids-effect' geven? De mannelijke versie van de zangeres, die wel vijf keer afscheid nam van haar publiek en zo deze begrijpelijke geuzennaam toegeworpen kreeg. Peer stelt zijn fans en vrienden echter niet graag teleur. De knoop werd doorgehakt en het optreden zou er komen onder de noemer van het allerallerallerlaatste optreden. Dus Heintje Verschuren haalde de Flying V uit het vet en er werd weer fanatiek gerepeteerd, totdat zijn vingers er blauw van zagen. Vooral de reacties op "Kill The King" op de Koningsdag waren hilarisch. Zou het een toegift worden vanavond? De zaal werd geboekt en op de dag dat de aankondiging een feit was, werden uiteraard de kaartjes aangeschaft door ons. Nog een keer knallen willen we niet missen en zeker nu er toch een vuurwerkverbod lijkt aan te komen. Dan moeten we het er nu nog maar even flink van nemen. Onderstaand verslag is een mooi vervolg op het eerste, uitverkochte optreden hier in Breda. De link van mijn verslag van vorig jaar vind je hier:
PEER VERSCHUREN live 2024
Deze keer ga ik me minder richten op het verleden, want dat is in mijn vorige recensie al uitgebreid naar voren gekomen. Vandaag richt ik mezelf op wat er op deze memorabele avond plaatsvond. Let wel, dit is mijn persoonlijke visie en smaken verschillen nu eenmaal.
Wie het vorige optreden had gemist moet verplicht vijf minuten in een hoekje staan om zich te schamen alvorens binnen te mogen in Phoenix. Onzin natuurlijk, uitverkocht is uitverkocht. Bij aankomst worden we verwelkomd door bassist Rene Peeters, die er zichtbaar zin in heeft. Eenmaal binnen zien we al de nodige bekende gezichten, voornamelijk van mensen die er de vorige keer ook al bij waren, maar ook fans en muziekliefhebbers, die er vorige keer niet bij konden zijn. Kortom, een heel gemeleerd gezelschap vult de zaal. Niet stijf uitverkocht deze keer, maar gewoon goed vol. Evenals de vorige keer mogen we eerst verpozen bij het voorprogramma, dat wederom wordt verzorgd door Gee Jee, oftewel Gert Jan Crielaard. Een Nederlandstalige zanger met een akoestische gitaar en teksten met inhoud. Velen houden dit voor gezien en hebben het vorige keer al gezien. Anderen wurmen zich door het optreden heen. Het is een groot verschil met wat ons dadelijk te wachten staat. Maar wie er voor open staat, kan toch wel genieten van zijn enthousiaste en soms grappige, ietwat maatschappijkritische teksten. Ondertussen worden er hier en daar nog wat herinneringen opgehaald en nestelt Gee Jee's fan Peer zich weer op het podium aan de zijkant om hem aan te moedigen en van het nodige alcoholhoudende vocht te voorzien. Peer is van alle markten thuis en obert zonder dat het publiek het doorheeft de drankvoorziening het podium op. Aan het einde van het optreden wordt zijn gulle gift beloond met een gastoptreden. Er wordt een extra kruk neergezet en gezamenlijk wordt het sluitstuk gespeeld, dat gaat over een gitaarheld. Nou, komt dat even goed uit met Peer in de zaal. Het nummer is dan ook een eerbetoon aan deze Brabantse gitaarheld, die gezellig het nummer meetokkelt en van een mooie solo voorziet. Een mooie afsluiting van het voorprogramma. Even ombouwen nu en een korte plaspauze en dan kan het dak eraf.
Nog gauw een laatste drankje halen, voordat het hoofdprogramma van start gaat. De setlist mag duidelijk zijn. Vanavond krijgen we "Strangers In The Night" van UFO voorgeschoteld, en die begint met "Natural Thing". Een lekkere opwarmer, waardoor de sfeer er al lekker in komt te zitten. De kenners weten wat er komt en doordat de setlist dus weinig verrassingen kent, kan het publiek zich in zijn geheel richten op de verrichtingen van de band. Dat is ook wel prettig. "Out In The Streets" volgt, welke doorspekt worden met nog meer onnavolgbare solo's en grimassen van Peer. "Only You Can Rock Me" wordt meegezongen door het publiek uiteraard, want wie dit nummer niet kent staat blijkbaar in de verkeerde zaal. Tussen de nummers door volgen er constant aanwijzingen over het geluid op het podium richting de console, waar Jack Nobelen aan de knoppen draait vanavond. Jack staat altijd garant voor een puik geluid. Dit keer is het duidelijk niet optimaal. In de zaal is het geluid echter prima in orde. Nog een bekende meezinger volgt in "Doctor Doctor", een nummer dat heel vroeger IRON MAIDEN steevast in de introtape had, voordat ze begonnen. Vanavond is er echter een geluidsdokter nodig tijdens het optreden, want het wisselt tussen geen monitorgeluid of veel te veel. "Mother Mary" is een van mijn favorieten en ook nu weer is het een uitschieter voor me. "This Kids" volgt en bij het optreden van MICHAEL SCHENKER in Uden, vond ik dit de persoonlijke favoriet van de avond, door het improvisatiegedeelte van de band aan het einde van het nummer, waar Schenker zelf zichtbaar van stond te genieten. Na al het scheurgeweld is er even tijd om gas terug te nemen in "Love To Love". Wat een prachtig nummer is dit toch! Jammer genoeg blijft het geluid een drieletterwoord waar haar op groeit.... Juist ja, KAT is het woord, dat ik zocht. Als Peer en zijn band geen perfect optreden neer kan zetten, dan gaat dat irriteren bij de muzikanten en vooral bij Peer in het bijzonder. En dat kon je duidelijk merken. Even dreigde er een onweersbui, maar die dreef af. Na "Lights Out" komt de onweersbui alsnog om de hoek kijken. No hard feelings, maar inspiratieloos wordt het nummer afgeraffeld. Er wordt besloten om het podium te verlaten, totdat er een oplossing gevonden is voor het geluidsprobleem. Of is dit het einde van het optreden, want de irritatie zit duidelijk hoog bij Peer. Het optreden moet perfect klinken of er wordt helemaal niet meer gespeeld. Er volgt een sigarettenpauze noem ik het maar even en Jack mag aan de bak om te kijken, wat er nu precies mis is. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik medelijden heb met beiden. Peer had zich duidelijk verheugd op dit feestje. Een feestje der herkenning wat met gejuich was ontvangen en wat nu een beetje in het water dreigt te vallen. Maar ook met Jack, want de man staat erom bekend een geweldig geluid neer te zetten. Waarom lukt dat vanavond niet? Het grootste euvel lijken de snoeren te zijn. Dus de bekabeling wordt vervangen en na een korte pauze wordt de draad weer opgepakt alsof er niets aan de hand is geweest. Na "Too Hot To Handle", krijgt Jack een welgemeend compliment en een applaus van het publiek. Hulde dus voor Jack en ere wie ere toekomt. We zijn weer in de race en de gezichten staan weer op lachen gelukkig. Het lijkt erop dat niets ons nog een zinderend einde in de weg kan staan vanaf nu. "I'm A Loser" staat op het lijstje, gevolgd door "Let It Roll". En met een ronkende uitvoering van "Shoot, Shoot" komt het optreden tot een einde. De band klinkt bevlogen en rockt als een malle. Als je goed hebt opgelet (en wie heeft dat niet?), mis je een nummer en dat is bewaard voor laatst. "Rock Bottom" is het klapstuk, compleet met spek en prachtig intro, waarin Peer weer laat zien dat hij een ware heer en meester is op de spierwitte Flying V. Al lijkt het een nummer, dat simpelweg niet te coveren valt, komt het vanavond in een geweldige uitvoering uit de koker van deze vijf rasmuzikanten. Ik weet het, die gasten van VANDERBUYST flikken het ook om dit nummer live op het podium ten beste te geven, maar dit klinkt haast een op een als het origineel, compleet met lang instrumentaal gedeelte wat voor de gelegenheid een beetje is opgerekt. Goede keuze om dit nummer als laatste te spelen en nog een keer alles uit de kast te halen. Wat daarna volgt is nog een heel optreden op zich aan toegiften, waarvan twee nummers in feite al vast stonden. Het dampende "Into The Arena" is het eerste nummer, waarin Rene zich mag manifesteren in zijn magistrale basspel. "Armed And Ready" is het tweede nummer van MSG. Naast de nummers van Michael Schenker, hoe goed hij ook is, wordt er ook nog uit het vaatje getapt van de andere gigant en held van vele luchtgitaristen onder ons. Een nummer als "Smoke On The Water", bekend van 'The Man In Black' Ritchie Blackmore mag vanavond zeker niet ontbreken. Wederom ondersteund door het publiekskoor, wat gewillig meezingt. Daarna is het baarden opplakken en gaan met twee ZZ TOP krakers. Voor "Tush" maakt de band dankbaar gebruik van de uitmuntende zangkwaliteiten van Roger van Meer, die Rene nog kent van zijn eerste band ROGER. Geoefend of niet, het klinkt als een klok en de man is het zingen duidelijk nog niet verleerd. Om het feestje compleet te maken volgt "La Grange" er gelijk achteraan en dit maal met Dion weer aan de microfoon. Na dit feestelijk gebeuren, waarbij bij sommigen ook de voetjes van de vloer gaan, is het tijd voor bezinning. Peer neemt het woord en bedankt iedereen voor de medewerking en hun komst naar dit optreden. Een kippenveluitvoering van "Purple Rain" van PRINCE volgt. En zo heeft hij de zaal meteen haast helemaal stil van ontroering. Als je dat kan flikken, nadat ze net de slingers hebben weggehaald en de feeststemming is verstomd, dan weet je dat je een avond van uitzonderlijke klasse hebt neergezet voor je publiek. Is dit dan de manier om te stoppen? Het was wel mooi geweest en ook heel erg passend, maar het is kennelijk nog niet genoeg geweest, want de meezingers van de avond moeten nog een keer op herhaling. Allereerst "Doctor Doctor" en tot slot "Lights Out", dat inderdaad massaal werd meegezongen de eerste keer. Alles wordt nog een keer uit de kast getrokken en dan gaat definitief de stekker eruit. Het enige smetje op de avond was het niet spelen van de herkenningsmelodie van Pipi Langkous, maar dat is hem vergeven. En het stoppen door slecht podiumgeluid?! Dat is het publiek ondertussen alweer vergeten. Hoezo, wat was er mis dan??
Wat deze band vanavond weer op het podium heeft neergezet was van ongekende kwaliteit. Een optreden, dat de boeken weer in kan als eentje waar je spijt van gaat krijgen als je er niet bij was. Nogmaals bedankt aan iedereen die erbij was en natuurlijk aan Astrid en Simon, en bandleden Rene, Gerrie, Dion, Marco en natuurlijk GeeJee. Jullie zijn stuk voor stuk kanjers. Voor geen goud had ik dit willen missen. De Flying V gaat terug in de flight case. Net als Peer eindig ik dit review door er een dikke punt achter te zetten. Wat een waardige toegift van een begenadigd muzikant en een mooi mens. Lights out in Phoenix, the show is over. Bedankt voor een prachtige avond Peer...... Volgend jaar weer??