Velen zullen het misschien niet met mij eens zijn, maar ik hoor de muziek van een goede stevige bluesrock band vaak veel liever dan de zogenaamde metal bands, waar je de laatste tijd echt mee wordt doodgegooid. En toen ik hoorde dat Julian Sas, een van de grote namen in dit genre, een dubble live CD en een DVD (beiden getiteld “Delivered”, en besproken in deze uitgave van Headache) uit ging brengen, was ik er als de kippen bij om de man ook wat vragen te stellen. Julian raakt niet uitgepraat over zijn muziek. Maar verder is hij ook een zeer begenadigd gitarist, die gewoon alle aandacht verdient, die wij hem kunnen geven. Julian Sas stelt zich nader aan jullie voor in het onderstaande interview.
Wanneer is jouw carriere begonnen en kun je ons in het kort uitleggen hoe je in het muziekwereldje verzeild bent geraakt?
Julian Sas: "Voor 1996 heb ik in verschillende bandjes gespeeld, die wat lokaal succes hebben gehad. Maar vanaf 1996, met het uitkomen van de eerste CD “Where Will It End”, is het steeds meer en beter geworden. Muziek heb ik altijd al willen spelen, en mede door het feit dat Ed Bos (Julian’s manager) ons heeft ontdekt, vertrouwen heeft geschonken en ons de mogelijkheid heeft gegeven om een CD op te nemen, is mijn ingang in het muziekwereldje geweest. Dus met de eerste CD is voor mij de deur geopend.”
Wie zit er naast jou in de band? En is de bassist ook nog familie van de bekende voetballer Simon Tahamata?
Julian: "Pierre de Haard op drums, en Tenny Tahamata op bas gitaar. En ja, Tenny is een neef van de bekende voetballer Simon Tahamata.”
Moet je om de blues te kunnen spelen, niet de blues hebben? En waar haal jij je inspiratie vandaan om in een welgesteld land als Nederland met een goede bluessong op de proppen te komen?
Julian: “Iedereen heeft de blues, want de blues zijn namelijk de dingen van iedere dag . Of zoals Willie Dixon zei: “the blues are the facts of life”. En als je de blues wilt spelen, dan is het in principe puur je gevoelens en je emotie omzetten in je gitaarspel of in je zang. Dan heb je en speel je de blues. Inspiratie voor deze muziek haal ik ook weer uit het feit wat de blues is, namelijk de dingen van alle dag. Dus inspiratie voor mijn songs, die kan ik halen uit de liefde, de toestand Irak/Amerika, de gebeurtenissen op 11 september vorig jaar. Maar ook dingen van dichtbij zoals de milieuproblematiek, en het ‘on the road’ zijn, veel dingen zien en nieuwe dingen en mensen leren kennen. Want de blues is niet altijd negatief. In feite heeft de blues vele gezichten!”
De bluesrock die jij speelt kent inderdaad vele gezichten. Waar ligt jouw hart het meeste, bij een snel boogie nummer als "Driftin' Boogie" of bij een slow blues als "Mother Earth"?
Julian: “Het maakt mij persoonlijk niet uit, dat is namelijk afhankelijk van wat je op het moment dat je het nummer speelt voelt. Maar als ik een keuze moet maken, dan is de slow blues mijn favoriet.”
Wie zijn jouw grote voorbeelden? Ikzelf zie in jou de Nederlandse versie van Rory Gallagher, iemand van het type 'niet lullen, maar spelen'!
Julian: “Mijn grote voorbeelden: Rory Gallagher, Johnny Winter, Jimi Hendrix, John Lee Hooker, Freddie King, Albert King, Charley Patten, Joe Pass, Kenny Burrel en Bert Jansch.”
Wat is je favoriete zelfgeschreven nummer, en wat zijn je vijf favoriete blues nummers?
“Vijf favoriete bluesnummers:
1. Rory Gallagher- "Million Miles Away"
2. Albert King- "Gotta Be Some Changes Made"
3. Son House- "Death Letter Blues"
4. Johnny Winter- "Stranger"
5. Jimi Hendrix- "Machine Gun"
Favoriete zelfgeschreven nummer “Blues For The Lost And Found”. Dat heb ik geschreven naar aanleiding van de schietpartij in café Bacchus in Gorinchem, waarbij die jonge meisjes werden vermoord. Verschrikkelijk!!”
Geef een korte reactie op de volgende namen:
a)Stevie Ray Vaughan- Briljant gitarist, mindere zanger, mindere songwriter. Maar zeer belangrijk voor de blues in de jaren tachtig. Stevie heeft het genre weer populair gemaakt.
b)Johnny Winter-‘Master of the fast slide guitar’. Een held voor altijd en een grote invloed.
c)BB King- Prachtige toon, en prachtige stem.
d)Albert King- Van alle ‘Kings’ mijn favoriet, produceert prachtige tonen en schitterend, doch eenvoudig gitaarwerk.
e)Freddie King- De meest fel spelende van de drie ‘Kings’. Heeft een zeer grote invloed op mijn ontwikkeling gehad.
f)Jimi Hendrix-Verbaast mij nog altijd. Ik denk dat hij met recht de grootste aller tijden genoemd. Jimi lives forever!
g)Rory Gallagher- Mijn held. De man, die mij het licht liet zien. Dankzij Rory ben ik een bluesmuzikant geworden. Thanx again!
h)Eelco Gelling- Mijn favoriete Nederlandse gitarist. Nog steeds krijg ik kippevel! Luister maar eens naar Cuby’s “Sky Is Crying”.
Na het uitbrengen van je dubbel live CD en live DVD "Delivered" zal je volop gaan toeren. Zitten daar ook nog optredens in het buitenland bij? Ik hoorde, dat je mogelijk ook naar Canada zou gaan. En is er ook al gedacht aan Amerika, waar jouw muziek echt voor geknipt is?
Julian: “Ja, eind oktober en november zitten we weer in Duitsland. Volgend jaar zijn, zoals het er nu voorstaat, Canada, Scandinavië, Zwitserland, en weer Duitsland aan de beurt. Dus optredens genoeg, gelukkig! In Amerika zijn we bezig met een platendeal, en we zien wel wat daar uitkomt.”
Gisteren (21 september 2002) was de officiële CD/DVD presentatie in de Melkweg in Amsterdam. Hoe verliep dit optreden, en zijn er nog bepaalde optredens in je loopbaan, waar je speciale (goede of slechte) herinneringen aan hebt?
Julian: “De Melkweg was perfect. De band was goed op dreef, met name Tenny (geweldige bas solo!). Maar ja, wie speelt niet graag in een uitverkocht huis?! Dus bij deze wil ik alle mensen bedanken, die ons al jaren steunen. Zij hebben de band gemaakt waar die nu staat en waar de band ooit zal komen. Bedankt!
Er is één bepaald optreden waar ik speciale herinneringen aan heb. Toen speelde ik samen in ’99 met de oude Rory Gallagher Band in België, op een festival. Het was een ‘tribute to Rory’, en voor mij geweldig, omdat ik in principe met mijn helden de muziek van mijn idool kon spelen. In één woord geweldig.”
Op de bonustrack van de DVD "Blues Lessons" geef je in een beknopte versie de geschiedenis van de bluesmuziek weer. Hierin zet je een heel natuurgetrouwe imitatie neer van het gitaargeluid van sommige blueshelden. Welk gitaargeluid was het moeilijkst te benaderen voor je, en waardoor komt dit?
Julian: “Albert King, omdat hij een hele dikke toon heeft, en altijd met zijnvinger speelt (ik bedoel de duim), maar ik hoop dat ik toch in de buurt kom.”
Hoe ziet de toekomst er uit voor de Julian Sas Band, buiten de vele optredens die nu gepland staan?
Julian: “Nog meer spelen, vol enthousiasme aan de nieuwe CD beginnen en proberen deze muziekstijl meer populariteit te geven bij jonge mensen.”
Heb je nog andere hobbies buiten het martelen van je gitaar en het trekken van rare gezichten tijdens de zoveelste onnavolgbaar mooie, lange gitaarsolo?
Julian: “Ik lees vrij veel, nog meer gitaar spelen, en het verzamelen van muziek.”
Heb je aan dit interview nog iets toe te voegen, wat voor jou het vermelden waard is?
Julian: “Nee, ik heb niks toe te voegen. Alleen wil ik iedereen bedanken voor de jarenlange steun en vertrouwen in de band. Ik zie jullie allemaal op tournee!”
Interview by: Toine van Poorten, for Headache magazine NL/2002