De kranten staan er vol mee. De wolf is officieel terug in Nederland. Stelletje Neanderthalers! Zeker onder een steen geleefd de afgelopen dertig jaar, want er lopen al dertig jaar vier bloeddorstige jakhalzen rond op Nederlandse bodem. En om dat te vieren is er een gezellig feestje georganiseerd in de P60 in Amstelveen. Als naprogramma van het feestgedruis speelt PICTURE, wat alleen al een reden zou zijn om die kant op te gaan. Alsof dat niet genoeg is, wordt SKREAMER aangetrokken om de zaak lekker op te warmen. Nadat we JACKAL in Almere hadden gezien is het leven nooit meer terug gekomen op het oude niveau. Wat een verrijking voor de metal scene was dat!? De underground metal fans kennen deze band natuurlijk al heel lang, maar waarom zijn ze eigenlijk nooit internationaal doorgebroken? Het feestje voor deze vier helden wilden we dus niet aan ons neus voorbij laten gaan.
SKREAMER uit Londen krijgt op de flyer het onderschrift ‘Pure Metal From London’, dus ik ben erg benieuwd. Laat ik eerlijk zijn, die belofte lossen ze niet in. In hun bio vind je terug dat ze beïnvloed zijn door MACHINE HEAD, TRIVIUM en PANTERA. Dat is mij allemaal te nieuwerwets, maar ik geef ze uiteraard een eerlijke kans. Van de opener “Photograph” was ik nog wel onder de indruk, omdat ik van het stevige instrumentale gedeelte met goede gitaarsolo wel gecharmeerd was. Maar daarna zakt het niveau toch al snel in naar een graadje lager. Zeven nummers lang moeten we de commerciële rock nog aanhoren. Op zich geen straf, maar om dit nou ‘pure metal’ te noemen gaat toch wel wat ver. “Victim”, “The Long Sleep” en “Ghosts” komen voorbij en namen, die ik noteer als zijnde bandjes, die ik terughoor in hun muziek, zijn ICED EARTH, PEARL JAM en RAGE AGAINST THE MACHINE. “S.M.I.L.E.” wordt gevolgd door “The Stand” met hierin een leuk drumgedeelte. Na “Flesh & Blood” en “Bad Trip” is SKREAMER’s moment of fame achter de rug en kunnen we ons opmaken voor de bloeddorstige jakhalzen, die al in de zaal aan het rondstruinen zijn op zoek naar gewillige slachtoffers.
John, Erwin, Rick en Budnyy nemen ons mee “Into The Night” na het intro-filmpje waarin oude foto’s en beelden vertoond worden. De messcherpe gitaar riffs laten je horen dat we hier niet met watjes te maken hebben. Hier wordt edelmetaal gesmeed vanavond. De bloeddorstige jakhalzen hebben onlangs al eerder huis gehouden want de toms van de drumkit zitten aan de onderkant nog onder de bloedsporen. Ze deinzen echt voor niets en niemand terug. “Fading” volgt de opener al snel en het is duidelijk dat hier een band bezig is die weet waar ze voor staan. Traditionele metal met knipoogjes naar het betere werk van de begin jaren tachtig sound van JUDAS PRIEST en IRON MAIDEN (de Di Anno line-up). Zo’n dertig jarig jubileum behoort iets speciaals te worden en ook daar hebben de heren goed op ingespeeld. Voor “Lost And Found” wordt bassist van het eerste uur Stefan Pechler op het podium gehaald om de vier stalen snaren te beroeren. Dat gaat de man nog steeds goed af en de band raakt nu echt op stoom. Dan volgt er een ballad….. Oh nee, het was juist geen ballad. “The Law” is een klaarkomer van het eerste uur en een van mijn favoriete nummers van de CD/LP “Cry Of The Jackal” uit 1989. “Necromancer” komt ook aan de beurt. Zelfs voor mij een exotisch nummer wat volgens mij op geen enkele release is verschenen. Gelijk hierna is het volgende gastoptreden alweer een feit. Arnold Kloek mag aantreden om twee nummers lang zijn kunnen te tonen. Het is duidelijk dat deze ex-jakhals het zingen nog niet is verleerd. “Reflections Of Life” en “The Secret Remains” worden hierdoor duetjes, want Erwin blijft natuurlijk ook meezingen. Tot zover de gastoptredens. Nu wordt het tijd om het dak eraf te blazen. Een piece of cheese voor de heren. Even een bekende cover erin beuken en zelfs de doofste hardrocker gaat nog uit zijn plaat. En “Hell Bent For Leather” van JUDAS PRIEST is zo’n nummer waarbij echt iedereen mee gaat brullen en swingen. John geniet zichtbaar en leeft zich helemaal uit in zijn rol. Even voelt hij zich de Nederlandse versie van Glenn Tipton, iemand waar zijn gitaarspel wel wat van weg heeft. Zo, die kwam even binnen. Met “Bring It On” en “Deranged” pakt de band weer terug naar het eigen materiaal. Raar dat deze band nooit meer erkenning heeft gekregen, want dit klinkt als een spreekwoordelijke klok. Venijnig gitaarwerk, energieke zang, bulderende bastonen en een vierbenige houthakker als drummer. Is er nog iets, dat ik vergeten ben? Nou, wat dacht je van het sfeertje dat ontstaat aan het einde van dit optreden? Er moet nog een genadeklap uitgedeeld worden. Als de band “Wratchild” van IRON MAIDEN inzet, dan weet je gewoon dat dit gedaan is omdat er koppen moeten gaan rollen vanavond. Dit is heavy metal voor gevorderden. Ik neem alvast mijn petje af voor deze band en leg mijn hoofd gewillig op het hakblok. Kom maar op met die genadeklap van het koude staal van de bijl, die boven mijn hoofd hangt. Maar zonder dat ik er erg in heb, komt er nog een konijn uit de hoge hoed van de jakhalzen. Eentje waarmee ze voor mij gelijk genomineerd mogen worden om een standbeeld te krijgen in hun woonplaats, waar dat ook op deze aardkloot mag wezen. Als je “Swords & Tequila” op een vrijdagavond aan je publiek durft voor te schotelen, dan heb je het voor mij begrepen. Het immer ondergewaardeerde RIOT wordt hier op een Godsgruwelijke mooie wijze geëerd in pakweg vier minuutjes. Komt er al kwijl uit mijn mondhoeken? Ik was nog zo gewaarschuwd. Dit is geen sport voor linksdraaiende yoghurtdrinkers of biologische honingslingeraars, die nog nat achter hun oren zijn. Dit is mannentaal, en metaal van een akelig hoog niveau. Hier kan ik nog wel even op teren. Wat een mooi slotakkoord van een mooie avond en dan moet PICTURE nog beginnen. Wat worden we verwend vanavond.
Nadat JACKAL het podium heeft ontruimd en de laatste bloedspetters van de gewillige slachtoffers aan het oog worden onttrokken, is het tijd om met wat mensen te socializen. De muziek in de pauzes is meestal wel okay, maar op dit moment haakt de disc jockey aardig in op wat er zich in de zaal afspeelt. En samen met medeheadbanger, airgitarist (ik was hem bijna vergeten, maar dacht er bij vertrek van huis nog net op tijd aan) en ouwe rot in het vak Marcel Veldman gaan we even helemaal door het lint als “Battle Hymns” van MANOWAR voorbij komt denderen. Kijk, daar wordt een mens nou vrolijk van, van dit soort knijters. Wat nou vrijdagavond, ik ben moe van een week lang werken voor mijn centen. Volle bak vooruit en helemaal los gaan. Zo gaat dat bij ons, en wie dit niet begrijpt mag terug richting de geraniums of wordt met een shovel terug de klei in geduwd. PICTURE komt met een plaatsvervanger voor bassist Rinus de arena in. Rinus is herstellende en Johan Kerkhof heeft de taak gekregen om in zijn schoenen te staan vanavond. Ik hoop, dat ze dezelfde maat hebben. Hij vervult zijn rol met verve en kan zeker trots zijn op zichzelf na het uurtje metaal smeden. Wat deze heren maar al te goed kunnen. De band gaat op zeker en zet zijn set vanavond vol met old school classics. Ze trappen af met “Griffon Guards The Gold”, dat al snel wordt gevolgd door “Message From Hell”, een van mijn persoonlijke favorieten. De gitaristen van dienst hebben er zin in en meesterbruller Pete Lovell heeft er gezien de vliegeniersbril weer de nodige vlieguren op zitten om hier op tijd de boel op stelten te kunnen zetten. En Bakkie? Bakkie is de stabiele factor, die elk gaatje zorgvuldig en genadeloos dichtmept. “Lady Lightning” (Wie kent haar niet?) en misschien wel het bekendste, beroemdste en beruchtste PICTURE nummer “Eternal Dark” vervolgen de set. De nummers van de meest recente CD “Warhorse” blijven vanavond in de kast, maar als je nummers als “You’re All Alone” en “Heavy Metal Ears” de zaal inslingert, dan maak je toch wel vriendjes. Na “Diamond Dreamer” is er nog een nummer wat me heel na aan het hart ligt. Gelukkig heb ik vast werk, maar “Unemployed” is toch wel een uitschietertje voor mij. En alsof dat nog niet genoeg is, krijgen we ook nog eens “Battle For The Universe” frontaal voor de kiezen. Lekker hoor! Op zich kan PICTURE natuurlijk moeiteloos de nodige uurtjes vullen, maar we maken onszelf langzaam op voor de laatste nummers. “The Blade” is toch echt een van de hardere PICTURE nummers ooit en het stijgt steeds meer in mijn achting. “Make You Burn” is de echte afsluiter van de reguliere set. Even tijd om nog een keer mee te brullen. We missen nog een nummer en dat zal dan wel de toegift worden. Maar het wordt heel verrassend een avondje zonder “Bombers”. Dat is ook een beetje Rinus zijn dingetje natuurlijk, dus dat doen ze zeker volgende keer weer. Nogmaals de complimenten aan Johan, die zijn setje lekker mee stond te bassen. Als toegift krijgen toch nog een leuke verrassing voorgeschoteld, want we gaan met zijn allen nog even “Into The Underworld”. Die hoor je niet zo vaak voorbij komen. Het markeert gelijk het einde van een mooie avond.
Tot slot nog even een goede daad verrichten. T-shirtje van JACKAL scoren, want deze band verdiend het om gesteund te worden. ‘Metal With A Bite’ staat er met grote letters op en daar kan ik het wel mee eens zijn. Nou dat standbeeld nog, maar wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Op naar de volgende dertig jaar, heren! Dan komen we met de rollator stagediven. Over bloederige taferelen gesproken.
*Tekst: Toine van Poorten
*Foto's: Rita van Poorten