Nondeju, wat is dat Ommen een eind weg, zeg! Op 31 januari zouden we eigenlijk al die kant op zijn gegaan voor de CD presentatie van JURASSIC PARK, maar toen had het griepmonster zanger Mike Jones te pakken en werd op het aller aller laatste moment de hele zaak afgeblazen. Het is een maand verder als dat griepmonster door een zware alcoholvergiftiging is overleden. De band is er meer dan klaar voor en wij zoeken ons de pleuris naar de Calluna. Maar ineens, haha gevonden en ruim op tijd aanwezig voor de uitzinnige show, die ons daar staat te wachten. Dinosauriërs hebben we niet gespot in Ommen, maar de gemiddelde leeftijd van het publiek is wel vrij hoog en sommigen schijnen zelfs deze prehistorische monsters nog in het echt gezien te hebben. Een persoonlijke kijk op de schokkende gebeurtenissen van deze avond staan hier onder opgetekend. Alle gelijkenissen met bestaande personen berusten op louter toeval en de in het verleden behaalde resultaten blijken geen garantie te zijn voor de toekomst. En zo hoort het ook. JURASSIC PARK was in Calluna in Ommen en dat hebben we geweten ook.
Aangekomen dus in de Calluna in Ommen, waar het nog erg rustig is, als we binnen gaan. Let even op, want we beginnen dit verslag met een rekentest. Een kaartje kost je twaalf euro vijftig. Als ik naar bijvoorbeeld de P60 moet dan ben ik al meer kwijt om mijn auto neer te zetten. Daarvoor krijg ik een avondvullend programma bestaande uit een voorprogramma en zoveel licht, dat ze in bijna heel Overijsel alle zeilen bij hebben moeten zetten om de gewone huishoudens ook nog van stroom en licht te kunnen voorzien. Verder een batterij aan Marshalls, waar zelfs MANOWAR jaloers op is, een ruim twee uur durende show van het hoofdprogramma en als ik naar huis toe ga, krijg ik op de koop toe ook nog eens de CD mee, die ze vanavond presenteerden. Hallo allemaal, wakker worden! Zo kan het dus ook, he!! 
Geen kaartjes van 75 euro met een derderangs voorprogramma in Nederland, terwijl de headliners in de rest van de wereld de meest gruwelijk goede bands op tournee mee neemt. Na twee hele uurtjes sta je vaak weer buiten en omdat je een fan bent koop je toch nog dat exclusieve tourshirtje wat ze te koop aanbieden, waar je ook nog eens het exorbitante bedrag van vier tot vijf tientjes voor neer mag tellen. Maanden van te voren moet je al gaan sparen om het optreden mee te kunnen maken en zo gauw als je dan van het parkeerterrein af wilt rijden van de galmbak, waar ze je neergeplant hebben en waar soms een week geleden de koeien of paarden hun blaas nog hebben staan legen, dan mag je ook nog eens een eurootje of vijftien neertellen voor parkeergeld. Nee, ik ben niet de azijnzeiker, die zijn verhaal kwijt moet, maar dit is zoals het gaat hier en als je al ruim veertig jaar concerten afstruint dan weet je wel waar je het over hebt. Afijn, ik had heel veel zin in vanavond en de band ook, want vooraf krijgen we nog even de kans om kort te spreken met meestergitarist Berthus Westerhuis en frontman John Scholing. In mijn boek geen kleintjes, want Berthus en zijn partner-in-crime bassist Roelof Kloeze waren vroeger de drijvende kracht van Neerlands hoop in bange dagen, FRANKENSTEIN. Ze schitterden op Lochempop en ik kan maar geen genoeg krijgen van de beelden, die nog steeds op het internet te vinden zijn. Maar ook John Scholing heeft zijn sporen in de rock en metal al wel verdient met zijn band STRANGER. Om over Hänzel nog maar de zwijgen, want wie DEAD HEAD zegt, die zegt Hans Spijker. Het gerucht doet de ronde dat hij zo snel op zijn basdrums kan stampen, omdat hij vier benen heeft. Man, wat een power heeft deze viertakter in zich. Het podium is misschien klein, maar dat komt voornamelijk door die enorme batterij aan Marshall versterkers, die staan opgesteld om de zaal vakkundig leeg te blazen, als dat nodig mocht zijn. Na een korte soundcheck duurt het toch nog wel een tijdje, voordat er actie komt in de tent. Om een uurtje of negen begint het publiek al langzaam binnen te druppelen, want de tent moet vol vanavond. Na een kwartiertje of drie moet de schoenlepel er aan te pas komen om iedereen er in te krijgen. Ondertussen zijn ook de sluizen weer open gezet en vloeit er buiten onderhand net zo veel vocht als binnen. Je kan het al wel raden, de stemming zit er lekker in. De eerste vaten bier worden gewisseld, maar van de band is nog geen teken van leven te bekennen. Iets na tienen besluit John Spijker om zijn veertig minuutjes vol te gaan maken in zijn eentje met een akoestische gitaar. Ja, John is inderdaad familie van…. Je slaat de spijker helemaal op zijn kop. Je moet maar lef hebben. Een vermakelijke show met een leuke singer, songwriter en popdeuntjes worden op gezellige wijze gebracht. Er is zelfs plaats voor de WHITESNAKE cover “Here I Go Again” en een muzikale popkwis zonder prijzen, waarin John wat akoestische deuntjes speelt en het publiek mag raden wie het origineel heeft gemaakt. Korte impressies van VAN HALEN en LED ZEPPELIN zijn het gevolg. Het publiek geniet ervan met volle teugen en het ijs is gebroken. Vooral wat in de Bacardi cola gestopt wordt.
Dan moet het hoofdprogramma nog beginnen. Het ombouwen kan snel gaan, want een microfoon en een acoustische gitaar is het enige wat John nodig heeft gehad. De aggregaten gaan in de stand by modus, want voor hetzelfde geld staat heel Ommen binnen de kortste keren zonder stroom als Berthus de eerste tonen aanslaat. De Calluna is er klaar voor en het hoofdprogramma trapt af met “Solid As A Rock”, een lekkere opener waarbij de stemming er al gelijk volop in zit. “Rock ‘N’ Roll Machine” is het titelnummer van de nieuwe CD en is ook gelijk een heel mooi synoniem voor de band, want als die gasten helemaal los gaan dan is het net een machine die niet meer te stoppen is. Op deze heren zit gewoon geen uit knop en daar moet je echt de hoofdschakelaar uitzetten, want anders wordt het dik nachtwerk. Op zijn eigen wijze spreekt John het publiek toe. Take it or leave it, want de zaak opjutten dat kan deze frontman wel. De twee sets waar de band zich doorheen gaat worstelen bestaan uit oude nummers, nieuwe nummers, FRANKENSTEIN klassiekers en een hoop covers, die gefundeerd zijn in oprechte, recht voor zijn raap rock and roll. Jammer alleen, dat het enige soul nummer dat ze ooit gemaakt hebben niet op de setlijst staat vandaag. (“I’ve sold My Soul….”) Het eerste onvervalste rock nummer, dat zich aandient is “I’ve Got The Fire”. Metal heads zullen het kennen van IRON MAIDEN, want het was het B-kantje van het singletje “Flight Of Icarus”. Allesweters zullen het kennen van de band AXE, die het ook coverden van het origineel, dat staat op naam van MONTROSE op hun LP “Paper Money”. Dit soort recht door zee rockers zullen we gedurende de hele avond te horen krijgen, zoals “Summertime Blues” ook weer zo’n kneiter van een nummer, dat je van voren naar achteren mee kan brullen. Een klassieker, waarvan het origineel werd uitgebracht door EDDY COCHRAN, maar dat pas echt bekend werd door de uitvoeringen van THE WHO en BLUE CHEER. Is dit het nummer dat de geboorte van de heavy metal betekende?? Misschien wel. Als dat zo is, dan is dit tribute dubbel en dwars verdient. De aankondigingen zijn soms hilarisch, zoals “Bad Motor Scooter”, dat we al kennen van de live EP. Het origineel komt weer op naam van MONTROSE, een gitarist die van grote invloed was op een degelijke rockband als JURASSIC PARK. Het zal dan ook niet het laatste nummer zijn, wat we van deze super band gaan horen. Hierna krijgen we een nummer van de nieuwe CD, wat de band wil aanbieden aan Egbert Berenst, maar die in geen velden of wegen te bekennen is. CDtje gaat snel richting het drumpodium en “Storm (Over Ommen)” wordt ingestart, een nummer uit de FRANKENSTEIN periode, dat op de nieuwe CD nieuw leven wordt ingeblazen. Ik blijf het een beregoed nummer vinden. Oh, en had ik al vermeldt, dat er gastoptredens zijn? Meerdere malen krijgt de band een gast op het podium en de eerste die het aandurft is Henri Sattler van GOD DETHRONED, die zich samen met de band waagt aan BLACK SABBATH’s “Children Of The Grave”. De muziek klinkt een stuk zwaarder door de input van Sattler, die de zwaarste tonen uit zijn gitaar weet te toveren. Even kleurt de Calluna pikzwart, maar met het nummer “Frankenstein” keert de band weer terug naar die goede oude tijd. De moves van Berthus worden steeds wilder en de maestro wisselt ook regelmatig van gitaar. Soms is hij helemaal doorzichtig en gevuld met gekleurde neonlichtjes. En dan maar vol blijven houden, dat die metal heads niet met hun tijd meegaan. Het publiek begint nu ook echt een beetje los te komen en dat word alleen maar versterkt als de band “Don’t Cry (When I Die)” inzet van dat machtig mooie singletje, wat bij de vorige grote platenbeurs in Utrecht kon worden toegevoegd aan de platencollectie in huize van Poorten. Jammer, dat het EO nummertje “Jesus” niet voorbij komt, maar dan zou het feestje veranderen in een EO jongerendag niveau en dat willen we nou ook weer niet. De avond loopt langzaam naar het einde van de eerste set en er is nog een hoop te doen. Om de zaal voor de pauze nog even net wat meer op te warmen wordt een extra troef ingezet. Nee, niet de joker, want zo zou ik het grootste feestbeest van de Nederlandse hard rock scene ook weer niet willen noemen, maar Leon Goewie blijft toch wel een kleurrijke verschijning op dit feestje. De VENGEANCE frontman, die nu met het United Voices Of Rock circus rondtrekt is een “Bad Boy For Love”, de ROSE TATTOO cover, die VENGEANCE ook regelmatig in de set gooide vroeger. Vanaf het moment dat de man het podium op komt is het podium ook echt van hem. Hij trekt vanzelf de aandacht naar zich toe en het publiek gaat uiteraard meteen mee. Mooi momentje en een voorbode voor de eerste pauze die er aan zit te komen, maar eerst nog het nummer “Good Man”. Daarna kan de band even wat bijtanken, we willen natuurlijk niet dat ze droogvallen.
Even hebben we de tijd om met frontman John bij te praten en daarna proberen bij de plee te komen, voordat ze weer gaan beginnen. Het feestje is nu echt goed gaande en de tafels staan overal al vol met lege flesjes. De bieromzet draait weer goed vanavond in de Calluna. Na een ruim half uurtje, tsja de glazen moeten toch echt eerst helemaal leeg voordat de gitaren weer ingeplugd worden, komt de band weer het podium op. Soms is het even zoeken naar alle bandleden, maar als de knop omgaat dan beginnen ze gelijk supervet met de MC5 klassieker “Kick Out The Jams”. Wie kent dat niet? In het hoekje is nog plaats om jezelf diep te schamen. Het publiek begint ook weer goed wakker te worden en vooraan komt er volop beweging in de meute. Daarna is er nog een gast, die op het podium gehaald wordt en dat is Robbie Woning van ELISE. Het is dan ook tijd voor een hele leuke verrassing, want “Burning” van ACCEPT wordt even in volle vaart er doorheen gejaagd. De spelvreugde spat er van af. De heren zetten er allemaal niet voor niets een tandje bij, want het nummer is een eerbetoon aan de te vroeg overleden gitarist Jannes Bloemert, die vandaag jarig geweest zou zijn. Een klein donker randje, maar zo zie je maar weer, een optreden van JURASSIC PARK is als het leven zelf. Het is meestal een lach, maar soms ook wel eens een traan. We missen je, Jannes! “Tiger” is het volgende nummer, dat op het lijstje staat en wat afgestreept kan worden en ook nog eens een uit de FRANKENSTEIN periode. In de voorste gelederen wordt er aardig wat afgedanst ondertussen. Die hebben zeker geen dokter nodig, want de muziek is hun medicijn. Toch voor alle zekerheid “I Don’t Need No Doctor” maar gespeeld. Je weet het toch maar nooit natuurlijk. Gewoon een gevalletje van eerste hulp, voordat er gewonden vallen, zeg maar. “Kick Ass” doet precies wat de titel suggereert. Daarna is het wel weer eens tijd voor een gastoptreden, vind je ook niet? 
Wilco Lindenboom is een lokale held, die in vele bandjes zijn kunnen heeft gedemonstreerd, maar ik denk dat de THIN LIZZY tribute band EMERALD de meest in het oog springende is. Samen met Berthus gaat hij de arena in voor een duel tijdens “Going Down”, de Willie Dixon klassieker. Daarna vind ik het toch wel tijd om zelf ook eens even uit mijn plaat te gaan tijdens de MONTROSE cover “Rock The Nation”. Nou, als de ganze natie gerocked moet worden, dan kun je deze heren altijd bellen hoor, dat weet ik zeker. “Back On The Street Again” volgt daar bijna naadloos op en de zaal kolkt op dit moment, want het is echt een hele dynamische bende aan het worden ondertussen. De eigenaar van de Calluna wordt ook nog even in het zonnetje gezet en krijgt de eerste CD officieel uitgereikt. Dan gaat de band aan de slotronde beginnen, waarin ze nog een keer naar de keiharde rauwe punk van vroeger terugpakken. En dan denk je natuurlijk gelijk aan de SEX PISTOLS. Althans ik wel. “Anarchy For The UK” wordt keihard de zaal ingeslingerd. MEGADETH heeft er ook nogal eens een handje van om dit nummer in hun live set te spelen. Dan keren we weer terug naar de mini CD met “Ready To Rock”. Dit nummertje stond origineel niet gepland, maar op de vraag wat er gespeeld moest worden was het antwoord van iemand uit het publiek “Ready To Rock”. Na een spoedberaad zet Berthus het nummer in en de levende jukebox is een feit. Beste kinderen, probeer dit niet zelf thuis als amateurbandje. Dit is iets wat alleen profs doen. En Berthus doet, zoals altijd, zijn eigen stunts zelf. Niets geen stand in, maar gaan met die handel. De eindstreep is in zicht. Het publiek is afgebeuld door de band, die blijkbaar nog steeds over een blakende conditie beschikt, want de machine ratelt maar door. Voor de knock out punch wordt STEVIE WONDER’s “Higher Ground” gebruikt. Het nummer is ook bekend van de RED HOT CHILI PEPPERS. De fans kunnen tevreden zijn na zo’n vet optreden. Maar het is allemaal nog niet achter de rug, want er zit nog steeds leven in het publiek en ze willen allemaal nog meer. Dat kun je toch niet verlangen, als een band al zo lang op het podium staat? Maar er moet toch echt nog een toegift aan te pas komen om de gemoederen in het gareel te houden, want de tent ontploft zo’n beetje. De thema song van de avond kan van stal gehaald worden. De MONTROSE klassieker “Good Rocking Tonight” wordt zonder pardon op vol volume de tent ingeblazen. Bam!! Voor de laatste knock out punch worden er nog wat gasten opgetrommeld. Lokale cult metal held Egbert Berenst (JAGGANATH) en Leon Goewie krijgen een microfoon als wapen en ook Wilco plugt zijn gitaar in. “The Rocker” van AC/DC krijgt de hele zaak aan het swingen en het dak gaat er nu echt af. Dat hadden ze me vooraf ook beloofd. Leon neemt de lead vocals voor zijn rekening en Egbert zorgt voor de andere vocale ondersteuning, fill ins en attractief vermaak, want de zaak moet op zijn kop. Afgepeigerd ben je na zo’n optreden en de gasten van JURASSIC PARK hebben zelf de grootste lol, omdat ze weer een zaal vol publiek er onder hebben gekregen. Tafels vol met lege flessen bier, bezwete gezichten, piep in de oren en een rij voor de bar voor nog meer bier en voor de plee om het overtollige vocht weer weg te spoelen is het tafereel wat je aantreft aan het einde van het optreden. De CD “Rock ‘N’ Roll Machine” is vandaag officieel geboren en het is een Cdtje, dat echt in blakende gezondheid ter wereld is gebracht. Het was echt een geweldige ervaring in de stamkroeg van deze rock dino’s, die er echt een heel gezellige puinhoop van hebben gemaakt. Nu alleen dat hele kolere eind nog terug naar huis rijden. Om kwart voor vier zijn we thuis. Zullen we nog gaan slapen?? Ik ben kapot en mij zien ze de zondag niet meer en ik ben helemaal afgewerkt, waarvoor mijn hartelijke dank, heren. Tot gauw, want als je eenmaal weer een show van JURASSIC PARK hebt meegemaakt, dan wil je gewoon meer!!