HOLLAND HEAVY FESTIVAL 2018

Evenement: Very 'Eavy Festival Presents: Holland Heavy Festival
Plaats: Iduna, Drachten (NL)
Datum: 3 november 2018

Hugo Koch heeft het hem weer geflikt om bijna de hele Nederlandse old school heavy metal scene bij elkaar te krijgen op een podium. Dat je er helemaal voor naar Friesland moet, dat hebben we er graag voor over, want de bill is echt helemaal te gek voor woorden. Uiteraard blijft het Dutch Steel gebeuren in Zwolle torenhoog op nummer een staan. Dit festival is dan ook niet misselijk te noemen. Het is koren op de molen voor Holland Heavy Metal natuurlijk en gelijk bij het zien van de bill, hebben we een b&b vastgelegd in het centrum van Drachten om maar niets van de feestvreugde te hoeven missen. En ook daar hebben we goed aan gedaan, want ik denk dat we echt een van de beste b&b's hebben gehad, waar we ooit de nacht hebben doorgebracht. Het is jammer, dat het blijft bij een nachtje slapen, maar hier had ik zonder veel problemen wel een paar nachtjes langer kunnen vertoeven. Zoals ik al zei, bleef het bij een overnachting, maar met een perfect ontbijt en een goede gastheer. Maar daar schrijf ik dit review niet voor. Ik denk, dat we het beter kunnen hebben over de muziek hier.

Ons ritje richting Drachten was heel aangenaam en verliep erg vlotjes. Net na Utrecht duik je de Flevopolder in en als je er aan de andere kant weer uitkomt, sta je al in Friesland van waaruit het nog een paar kilometertjes is naar Drachten. Een plaatsje met een compact centrum, maar waar het de mensen toch nog lukte om ons de verkeerde kant op te sturen op zoek naar ons b&b. Vanuit het b&b is het hemelsbreed een kilometertje of twee rijden naar de Iduna, gelegen op een industrieterrein. Het prettige van vroeg aanwezig zijn is, dat je een parkeerplaatsje hebt recht tegenover de ingang van de zaal. Echt mooier kon het haast niet en dat vonden de heren van EAR DANGER, die naast ons parkeerden, ook al het perfecte plaatsje. Parkeren is overigens geen probleem, want een zijstraat verder was een redelijk groot parkeerterrein. Het is jammer, dat het festival niet uitverkocht is geraakt, maar van belangstelling hebben ze zeker niet te klagen gehad. En ook deze keer waren er Belgische metalheads, die er zo'n vier uur voor over hebben om naar Drachten te komen om de trots van de Nederlandse metal aan het werk te zien. Zij die er niet bij waren zullen spijt hebben als haren op hun hoofd, want ik kan je alvast verklappen dat het eerste Holland Heavy Festival echt een geweldige belevenis is geweest. Maar laten we bij het begin beginnen. In het begin schiep God de aarde en op de achtste dag schiep hij heavy metal en hij zag dat het goed was. Goed, genoeg gelachen en nu gaan we over naar het serieuze werk.

De zaal begint al aardig vol te lopen, als om drie uur de eerste band het podium op mag komen. Voor vandaag staan er maar liefst acht bands geprogrammeerd. Als ik naar het schema kijk, is er eigenlijk geen band te kiezen die ik wil missen en waar we dus even een pauze kunnen nemen om te eten. Op goed geluk, tussen twee bands in, richting de frietkraam buiten dan maar. Het festival wordt geopend door DAMN, een jonge band uit Klazienaveen. Dit optreden is zo'n beetje in hun achtertuin en dat is mooi voor die gasten, want na hun optreden hebben ze dan nog een hele avond om er een leuk feestje van te maken. Ze kunnen bijna kruipend naar huis. Maar eerst moet er keihard gewerkt worden om de nodige zieltjes te winnen, want daar is het bij deze band uiteraard om te doen vanmiddag. Nou, ik was aardig onder de indruk van de heren. Ze krijgen een half uurtje speeltijd en benutten die ten volste. Er wordt genoeg geluld tegen het publiek en als de band start met "Open Your Eyes", dan zie je dat er een bevlogen vijftal staat die dit half uurtje mooi gebruikt om een stapje hogerop te komen. De meeste mensen in het publiek zijn doorgewinterde hardrockers. Velen met zonen en dochters, die zo'n beetje in de leeftijdscategorie vallen als de heren op het podium. De aandacht voor de band is er zeker en de reacties overstijgen het bekende beleefdheidsapplausje. En dat is een goed teken. "The Evil Within" volgt en de muziek van de heren heeft een hoog old school metal gehalte. Vleugje thrash, vleugje IRON MAIDEN, melodie waar nodig en niet verschoond van een paar leuke technische hoogstandjes van met name de gitarist David. De muziek is in ieder geval niet zo maar recht toe, recht aan gerag. Er zit ook een beetje diepte in. "The Beast At Night" was het eerste nummer, dat de band op de wereld los liet en dat mag dan ook niet in de set van vandaag ontbreken. DAMN zorgt in ieder geval voor een goed begin van de dag. "About To End" is de volgende op het lijstje en met "Coming Home" komt het half uurtje, dat voor DAMN was gereserveerd, weer tot een einde. Ik hoop in ieder geval voor deze vijf hardwerkende heren, dat ze de weg naar internationaal succes gaan vinden. Zorg voor een stabiele line-up, blijf hard werken, blijf erin geloven, dan gaat het zeker goed komen met DAMN. Voor mij was het in ieder geval een goede eerste kennismaking. Twee duimen gaan de lucht in voor de openers van het festival in ieder geval.

Een goed begin is het halve werk zeg ik altijd maar. EAR DANGER staat bij mij altijd voor kwaliteit en twee honderd procent inzet. Dit is de eerste keer, dat ik de band in de nieuwe samenstelling zie. De recente EP was al op en top EAR DANGER, maar kunnen ze dit live ook waarmaken? Er is uiteraard geen twijfel mogelijk, want live komt alles nog eens een stuk steviger over, omdat de dynamiek die de band ten toon spreidt op het podium is echt onovertroffen. Na het zien van het optreden kan ik, denk ik, wel concluderen dat dit de beste samenstelling is die ik van de band heb gezien tot nu toe. We hebben hier te maken met topmuzikanten, stuk voor stuk, maar ze vormen ook een mooi geheel en elk bandlid krijgt de kans om zich te focussen op zijn specialisme. Het doet goed me deugd, dat de band een goede zanger heeft gevonden die alleen nog maar hoeft te zingen. Waar Leon voorheen moest zingen en zich daarnaast ook nog moest focussen op het gitaar spelen, kan hij dit nu wat makkelijker combineren. Oudgedienden Dick en Matt zijn de drijvende kracht en zorgen voor een solide basis en de geweldige old school metal songs doen de rest. In 1981 was de band al een feit en je praat dus toch over zevenendertig jaar, dat EAR DANGER al keihard aan de weg timmert. Als dat geen respect afdwingt dan weet ik het ook niet meer?! De setlist is er een waar oud en nieuw werk mooi hand in hand gaan. Opener "Hellish Wings" laat al zien dat de leden hun eigen plaatsje in de nieuwe bezetting hebben gevonden en dat met de komst van zanger Sander Pastoor er een hoop rust is gekomen in de band. De nummers van de vier track EP komen vanmiddag allemaal aan bod en zodoende kunnen de fans mooi live kennis maken met het nieuwe materiaal. En dat gebeurt al gelijk met het tweede nummer "Storming The Gates". De gitaarpartijen worden netjes gedeeld door de gebroeders Lohmann, die hun mannetje weten te staan. "Crusader" is er een van het geweldige "Warrior Soul" album en de band deelt daarna echt een paar hele rake klappen uit door twee van mijn favorieten gelijk na elkaar de zaal in te stuwen. "Beëlzebub's Friend" is er eentje, die bij iedereen wel op zijn persoonlijke favorieten lijstje zal staan, denk ik. Het nummer mag eigenlijk niet ontbreken in een EAR DANGER optreden. Maar ook met het nummer "Assassin" hebben ze echt mijn hart gestolen. Dit is echt zo'n nummer, waarbij je de stukjes stemband tegen de zaalmuren aan ziet spatten. Gooi die vuisten maar in de lucht. Tijd om adem te halen krijg je niet en gooi er gelijk de drie andere nieuwe nummers maar tegenaan. Een soort mini CD presentatie komt voorbij met "Wave The Flag", gevolgd door "Blood On The Beach" en "Wall Of Shield". De dynamiek spat er van af, zoals altijd eigenlijk. "City On Fire" is nog zo'n kneiter, die ervoor zorgt dat het feest compleet is. Ook al zo'n nummer, dat je in het refrein lekker meezingt. Ik had tot slot "Bound By The Law (Of Heavy Metal)" wel lekker gevonden, maar "Shock & Awe" wordt de afsluiter van vanmiddag en dat is ook zeker geen straf, hoor. Nog een keer beukt de band er ongenadeloos op los. EAR DANGER bewijst nog steeds tot de top van de Nederlandse metal te horen en met de nieuwe line-up zijn ze sterker dan ooit tevoren. Dat hebben de heren hier vanmiddag wel weer bewezen.

SAD IRON staat aan de vooravond van de opnames van een nieuwe CD en vanmiddag zullen ze iedereen nog een keer het goede voorbeeld geven. Wat een power hebben die gasten. Waarom staat zo'n gerenomeerde band niet op grote festivals in Europa? Too loud for the crowd? In ieder geval waarschuwen ze wel netjes dat je ingeent moet zijn tegen hondsdolheid, voordat ze gaan raggen, want voordat je het weet heb je een schedelbasisfractuur te pakken waar je "U" tegen zegt. "We Play To Kill" heet die waarschuwing en er zijn echt geen pillen of inenetingen tegen bestand. Alleen de batterijen eruit halen is een optie, maar als het sein helemaal op groen staat voor SAD IRON dan is er ook echt geen houden meer aan. Soms gaat de band naadloos over van het ene naar het andere nummer. De ene klap is nog niet uitgedeeld of de volgende komt er alweer aan. Dit om de gegeven tijd maar zo goed mogelijk te benutten. Slap lullen laten ze graag aan andere bands over. Hier moet gewerkt worden, hard gewerkt worden en dan ben je bij SAD IRON aan het juiste adres. Twee nieuwe nummers zullen vandaag de revue passeren. En nu ik ze een paar keer gehoord heb, kan ik er eigenlijk de donder op zeggen dat je het verschil met het oude werk, live dan in ieder geval, niet echt opmerkt. "Demons Night" vertrekt gelijk na de aftrap en het eerst gedeelte van de set staat in het teken van "Total Damnation" met "Prisoners" als volgende nummer. Het nieuwe nummer "Revolution" volgt en zoals ik al eerder aangaf, passen de nieuwe nummers prima bij de rest van de set. Bernard's gitaarwerk staat zoals altijd in de zesde versnelling en Marc van den Bos blaft de teksten zorgvuldig in de arme microfoon. En je zou het niet gedacht hebben, maar er is ook kans tot meezingen met deze speed metal duivels. "We All Praise The Devil" is de uitgelezen kans daarvoor en omdat het toch nog geen zondag is, doen we allemaal luid en duidelijk mee. Hierna is het weer tijd voor nog een nieuw nummer en dat is "The Deal". Ik neem even aan dat begin volgend jaar deze twee nummers ook gewoon op het nieuwe zilveren schijfje te beluisteren zijn. "Day Of Doom" volgt en even voor alle zekerheid, dit is geen doom nummer, om de dooie dood niet. Nee, want we zijn bij "The Antichrist" aangeland en dat kun je nou niet bepaald een doom CD noemen. Wat valt er niet goed te vinden aan het optreden van vanavond? SAD IRON laat horen, dat ze nog steeds tot de absolute top behoren als het gaat om Nederlandse speed metal. Fans van ANNIHILATOR, AGENT STEEL of SLAYER zijn mogelijk luid gillend klaargekomen tijdens deze set, anderen hebben het niet begrepen. Tot slot van het optreden wordt Bernard nog geflitst omdat "Powerthrash" echt te snel is om binnen de bebouwde kom te spelen. Waar is Oxfam Novib als je ze nodig hebt? Drie duimen gaan de lucht in (oh nee, twee duimen, die andere is geen duim!) voor de godfathers van de Nederlandse speed metal. Ik ben benieuwd naar die nieuwe CD, maar ik moet eerst even aan het zuurstof om bij te komen van dit potje raggen. Man, wat was dit lekker!!

BURNING speelt zo'n beetje een thuiswedstrijd. Zanger Hugo Koch kan het festival wel op poten gezet hebben, maar nu moet hij zelf ook nog aan de bak. Hun debuut album "Nightmares" is al een zeer solide release en tijdens deze avond was de nieuwe EP "The P.I.D. Files" nog niet uitgebracht. Ik ben in ieder geval blij, dat ik BURNING nu eindelijk een keer te zien krijg. Voor alle zekerheid gaan we gelijk na SAD IRON richting de friettent buiten om snel wat te happen, voordat Hugo af gaat trappen. Ook daar is alles goed geregeld en in no time staan we een Mexicano naar binnen te werken met frietje erbij, is altijd goed. We pikken nog net de eerste noten van het nummer "Razors And Reasons" mee. Een lekkere felle opener, die bij iedereen gelijk binnenkomt. BURNING is voor mij wel een van de betere nieuwkomers in de Nederlandse old school metal scene. De band van Hugo krijgt in ieder geval voldoende aandacht op Facebook en dat werpt ook zeker zijn vruchten af. Je nieuwsgierigheid wordt vanzelf gewekt. De gehele nieuwe EP staat vandaag op de lijst en het eerste nummer is "Paul", waarin het vraagstuk aan de kaak wordt gesteld of Paul McCartney daadwerkelijk nog leeft of toch niet?! Er zijn de nodige theorieën, lees ze er maar eens op na, dat Paul in 1966 al is overleden. Maar vanavond gaat het om BURNING en die zijn goed bezig. Op zich is het wel een goede zet om de hele EP te spelen, want dan raken de mensen er alvast een beetje mee bekend. Echter omdat niemand de nummers nog goed kent is het ook een beetje gevaarlijk, omdat de mogelijkheid bestaat dat de aandacht snel gaat verslappen. Maar daar is gelukkig geen sprake van en "On The Run" van de nieuwe EP trapt af voor een setje van de andere drie nummers, die erop staan. "Angels Of The Universe" is het tweede nummer en met "Buried" sluiten we "The P.I.D. Files" voor vanavond af. Ik ben aangenaam verrast en "Burried" is voor mij wel het beste nummer van de vier, maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak, voornamelijk omdat dit het meest heavy nummer is van allemaal. Met "No Remorse" pakt Hugo weer terug naar de debuut LP. Leuk detail is dat aan de zijkant Hugo's vrouw Ellen de nummers mee staat te zingen, woord voor woord. Geweldig om te zien. Ga er maar eens aan staan. Zo'n festival organiseren met alles er op en er aan en dan ook nog eens met je band het podium op moeten ’s avonds. Petje af voor deze mensen. Het lange "Anthems For The Lost Souls" komt in drie delen voorbij. Dat betekent dat we achtereenvolgens kunnen genieten van "And On The Sixth Day God Created Man", "New Vision" en "Domination". Dat is een hele kluif, kan ik je zeggen. Maar het is wel mooi, dat ze het nummer in zijn geheel spelen. Voordat je het weet, staan we alweer naar het laatste nummer te luisteren. "Something Is Lurking In The Dark" is de afsluiter van vanavond en ik had gehoopt op een showelement. Backstage heb ik gezien, dat Hugo een masker bij zich had maar die heeft hij helaas niet gebruikt tijdens dit onvervalste NWODHM nummer. BURNING geeft een goede show ten beste en tegelijkertijd een prima presentatie van de nieuwe EP "The P.I.D. Files", twee vliegen in een klap noemen ze dat. En na EAR DANGER was dit in feite een tweede EP presentatie in Drachten. Het moet niet gekker worden.

Als ik de naam EMERALD noem, dan zijn er waarschijnlijk de nodige metalheads uit Griekenland, die gelijk op hun knieen gaan. Binnenkort wordt de band daar mogelijk zelfs heilig verklaard en terecht, zo zal vanavond blijken. Ik was al zeer gecharmeerd van hun nieuwe CD en hoopte dat ze daar de nodige nummers van zouden spelen. Feit is, al spelen deze heren een set carnavalskrakers op klompen met een boerenkiel aan, dan zou het nog geweldig klinken. EMERALD speelt het liefst zonder franje. Gewoon opkomen en vanaf het begin met volle bak er tegenaan. Geen gezeur of gedoe en bij EMERALD weet je waar je aan toe bent. Hoogstaande kwaliteit in zowel het vocale als het instrumentale gedeelte. Dat bassist Essie Zagers ons is ontvallen is echt eeuwig zonde, maar ik denk dat de band met Andre Wullems op bas zeker tevreden zal zijn. Een rasmuzikant, die precies de rock & roll factor heeft die EMERALD zoekt. Het is zeker geen onopvallende verschijning, maar een vakkundige koppensneller die met zijn kwaliteiten een waardige opvolger genoemd kan worden van iemand die eigenlijk niet opgevolgd kon worden. We missen je Essie, maar in gedachten zag ik je boven ons meegenieten van deze wervelwind performance van EMERALD. Al vanaf opener "Mechanical Wars" is het puur kicken geblazen. Dit was de eerste klap in mijn gezicht, die ik kreeg bij het beluisteren van de nieuwe CD "Voice For The Silent". Wat een geweldig nummer. Het is op het lijf van Bert Kivits geschreven. En die stond vanavond dan ook echt imponerend te zingen. Het leek de eerste maandag van de maand wel. Iedereen dekking zoeken, de sirenes gaan af. Oh nee, het is Bert, die even alles uit zijn tenen haalt. Indrukwekkend is het om te zien, dat de band helemaal in topvorm verkeerd. Gelijk na deze adembenemende opener krijgen we nog een nummer van de nieuwe CD voor onze kiezen met "The Passion Remained". De gitaristen krijgen voldoende ruimte voor hun solo's en ik heb soms echt even ademloos naar de capriolen van Paul van Rijswijk en Allard Ekkel staan kijken. Twee gitaristen die elkaar prima aanvoelen en elkaar afwisselen en daardoor hun sterke punten kunnen laten zien aan het publiek. "Iron On Iron" is een ferme mokerslag, zoals altijd. Het blijft voor mij een klasse nummer. Ik kan me nog heel goed herinneren, dat EMERALD met dit soort krakers het Keep It True publiek volledig inpakte, hetzelfde jaar dat de vulkaan letterlijk roet in het eten gooide. Dat soort gedachten komen bij me op, als ik dit nummer hoor en dan zie je het kippenvel gewoon verschijnen. Ik heb de nodige monden open zien vallen toen. Als EMERALD eenmaal op dreef is, berg jezelf dan maar. "Johnny's On The Run" is ook van die roemruchte eerste LP. De nummers wisselen elkaar mooi af. Na wat nieuw materiaal, dat mooi aansluit bij het oude, worden we getrakteerd op het oude werk. Nieuw materiaal is er met "Behind My Wall" en "Paper Snakes" en ik zie zelfs al fans meezingen hier en het valt duidelijk in goede aarde. Een van de hoogtepunten van de avond komt hierna. "Suicide" gaat natuurlijk over een gevoelig onderwerp. De manier waarop Bert de tekst zingt is iets wat alleen hij kan. Hij legt zo veel gevoel in zijn zang, dat je er helemaal stil van wordt. De gitaristen mogen zichzelf daarna uitleven in de solo's. Met dit nummer bewijst EMERALD dat ze tot de absolute top van de Nederlandse metal scene behoren. Als je tijdens een festival als dit bijna een speld kan horen vallen, dan doe je toch iets heel speciaals op het podium. Dit nummer is een groot kippenvel moment en je moet gewoon moeite doen om het droog te houden. Met "Shadows Of Almighty" blijven we nog even bij het oude werk. Hierna volgt een ode aan de Griekse achterban van EMERALD en het Swordbrothers Festival in Griekenland met het nummer "Sword Brothers" . Hier lopen de mannen van EMERALD gewoon nog in het wild over straat, maar dat hoeven ze in Hellas niet te proberen. Om de set in balans te houden, krijgen we tot slot nog een nieuw nummer te horen in de vorm van "Sting Of Death". De genadeklap komt van de klassieker "D-Day". Weer zo'n klasse nummer, waar je gewoonweg niet omheen kunt. Als je ziet, dat Ekkel en van Rijswijk met speels gemak, althans zo lijkt het, met gitaarsolo's rond je oren slaan, kun je wel zien hoe professioneel het er aan toe gaat bij EMERALD. Deze mannen komen om te imponeren en dat hebben ze gedaan. Ze hadden wat mij betreft nog wel een nummertje mogen spelen. En van Ronald van Prooijen, zanger van PICTURE, ook. Die stond gewoon met gebalde vuisten op de eerste rij EMERALD aan te moedigen. Wat nou concurrentie?? In de metal wereld praat je over collega's en die steunen elkaar, zo zie je maar weer.

Een nummertje extra kan echter niet, want het programma zit barstensvol met hoogtepunten. En JURASSIC PARK is voor mij altijd een groot hoogtepunt. Twee ex-leden van FRANKENSTEIN, een lid van DEAD HEAD en eentje van STRANGER, moet ik het echt nog verder uitleggen? Ik dacht het niet. Deze mannen hebben een energie waar menig jong bandje jaloers op kan zijn. Gezelligheid is troef, maar er wordt ook goed gemusiceerd en muziek maken zit de heren in het bloed. Als een volwaardig cabaretier, die er verloren is gegaan aan zanger John Scholing, want John weet de nummers vakkundig aan elkaar te lullen. Zijn opmerkingen zijn zo grappig, dat je haast constant in je broek zeikt van het lachen. De band wint het op alle fronten van haast elke andere band hier en dat zeg ik niet zomaar. De opkomst is eigenlijk al magistraal te noemen. De band ziet er cool uit, ieder bandlid met zijn eigen gekleurd neon zonnebril, wat er echt supergaaf uitziet. Dit keer geen Blues Brothers look met donkere zonnebrillen, maar gewoon iets heel anders. Het is een soort image van de band om bij opkomst te imponeren en dat lukt ze ook perfect. Wat mij betreft is dit gedeelte van de show al Grammy-waardig. De aandacht van het publiek is in ieder geval meteen gewekt. Een band als ZZ TOP zie ik zoiets ook wel doen, cool en net niet over the top. Ze trappen af met "Ready To Rock" en de eerste punten zijn gescoord. Er heerst een geweldige sfeer op het podium en dat slaat gelijk over op de zaal. De band wil knallen en dat zullen we weten ook. Het FRANKENSTEIN nummer "Storm Over Holland" is al jarenlang een van mijn favorieten en die wordt gelijk aan het begin gespeeld. Puur genieten voor deze meneer. Even meebleren dan maar, want dit is echt voer voor de liefhebbers. "Rock 'N" Roll Machine" schroeft het tempo op en de machine waar ze over zingen draait op volle toeren. De band pakt daarna weer terug naar het verleden met het nummer "Frankenstein (Keep On Rockin')". Ja, ik weet het, het nummer staat op de nieuwe CD, maar is al een paar jaartjes ouder. Het stond op de achterkant van de kleitabletten van de tien geboden van Mozes en Berthus vond het wel een vette tekst en is er gewoon mee aan de haal gegaan. Het is op en top JURASSIC PARK met de puurste rock 'n' roll op hoog niveau. "Don't Cry (When I Die)" is hierna aan de beurt. Het singletje, dat je eigenlijk gewoon in je collectie moet hebben als fan zijnde. Daar komt weer een berg kippenvel aan. Zanger John plakt er de ene grappige aankondiging aan na de andere en er is, zoals altijd eigenlijk bij deze heren, een goede interventie met het publiek. Met "Stay Clean" krijgen we nog even een oud FRANKENSTEIN nummer voor de kiezen. Het kan niet op vanavond. Het lijkt wel Sinterklaas. "Solid As A Rock" is weer zo'n kneiter van een nummer, waar zo'n beetje niemand stil kan blijven staan. Ja, die mannen weten wel wat een feestje bouwen is. En zelfs de grootste doemdenker en droogkloot gaat overstag als JURASSIC PARK op het podium staat. Dat is de kracht van deze band. Zo gauw als ze op het podium staan, gaan ze er tegenaan totdat zelfs de laatste man of vrouw achterin de zaal helemaal uit zijn of haar schuifdak gaat. En wie dat niet doet, daar hebben ze ook weer een goede remedie voor, wat tot uiting komt in het laatste nummer van de avond en dat is "Kick Ass". Die persoon krijgt gewoon een schop onder zijn achterste en staat voor paal, zo gaat dat bij JURASSIC PARK. Die heren hebben een reputatie waar je U tegen zegt en dat hebben ze hier vanavond wel weer bewezen. Absolute topklasse heren en graag tot een volgende keer. Hoe eerder hoe liever.

VANDALE heeft er echt een pokkeneind rijden opzitten. Van de zachte G kant van Nederland naar het Friesche platteland mag dan een enorme afstand zijn, maar ook na driehonderd kilometer rijden praten ze nog steeds Nederlands met elkaar. Dat is wel belangrijk, want VANDALE kan er trots op zijn dat ze nog steeds in hun moers taal zingen. En de teksten gaan ook nog eens ergens over. Geen, ik hou van jou en ik blijf je trouw geneuzel, maar maatschappijkritische teksten met een inhoud en een boodschap. Teksten, die bijna veertig jaar na dato nog steeds zo actueel zijn als de zaken die besproken worden in het acht uur journaal. Met hun nieuwe CD "Kanniebale" hoef je geen cent te veel te betale, ook al ken je honderden stale verhale, heb je fatale ideale en weet je van alle schandale, want deze band klinkt nog steeds op en top als VANDALE. De nummers van vanavond worden een voor een luidkeels meegezongen. De teksten spreken het publiek aan en het is toch echt geweldig om deze band weer samen met PICTURE op een podium te zien. Honderd jaar geleden waren dit al soulmaatjes en speelden ze in Nederlands menig zaaltje helemaal plat. Of de tijd stil heeft gestaan komen ze elkaar zesendertig jaar na dato gewoon weer ergens tegen in de middle of nowhere in het prachtige Drachten. "Het Zit Me Tegen" is de opener van vanavond en de band knalt er gelijk voor honderd procent op los. De eerste klap is tenslotte een daalder waard. Nostalgische gevoelens komen op bij "Terug In De Tijd". Heeft niet elke hardrocker het over die roemrijke jaren 80? Was vroeger niet alles beter en mooier? Ikzelf vind van wel. Niet dat er na 1990 niets moois meer is geproduceerd, maar als je het afzet tegen de jaren zeventig en tachtig, dan weet ik het wel. En daar zijn ze het bij VANDALE dus roerend met me eens en niet alleen als het gaat op muziekgebied, maar over het algemeen genomen was het vroeger toch allemaal wel een stuk gemoedelijker dan nu. Mijmeringen alom, maar daar kopen we nu niet zo veel meer voor, want nu hebben we internet en Facebook en daar zijn we in twee muisklikken jaren terug in de tijd. Je Facebook vriendjes zijn eigenlijk wat vroeger je "Vrienden Uit De Kroeg" waren. Wat zijn ze werkelijk waard? Vraag het je maar eens hardop af?! Staan ze voor je klaar, als je in de problemen zit? Maar laat ik niet op een antwoord wachten hier. Het mooie is, dat dit nummer precies zoals het op de plaat gebeurd, naadloos wordt gevolgd door "Geitenwollensokkenrockers", dat uiteraard luidkeels wordt meegezongen. Simpelweg omdat het een van de bekendste VANDALE nummers is. Het Nederlandse accentje, dat de band op het podium neerzet wordt nog eens extra benadrukt door de op Delfts blauw porselein lijkende laarzen van zanger Bert van Klaveren. Klompen was net een stap te ver, dus werden het blauw met witte laarzen, een tof detail. Het zwaartepunt ligt natuurlijk op de eerste twee VANDALE platen. Die willen de fans hier horen. "Als Je Hart (Maar Goed Zit)" is er ook weer zo een, die je zo meebrult. Tijdens de laatste uitzending van Hanneke Kappen's Stampij werd de tekst nog omgetoverd tot 'Het Maakt Niet Uit Wat Er Komt Op 3, Als Het Maar Goed Hard Gaat'. Dat waren nog eens tijden. Jammer genoeg is Radio 3 ondertussen afgezakt tot een matige popzender met heel weinig luisteraars. Maar VANDALE staat nog steeds als een huis en ze spelen alsof de tijd heeft stil gestaan. "Rad(t)" gaat over voorgelogen worden. Je krijgt een rad voor je ogen gedraaid en het zal bij iedereen wel eens voorgekomen zijn. Maar misschien het mooiste voorbeeld van actualiteit is het nummer "Paddestoel". Het ijzeren gordijn staat op een kier, de hand hangt al boven de knop en wie gaat deze het eerste drukken, lijkt alleen nog maar een vraag. Toen was het een heel actueel onderwerp en Rusland en Amerika stonden immers lijnrecht tegenover elkaar. We zijn nu ruim vijfendertig jaar verder en er nog steeds geen ene kloten mee opgeschoten. In wat voor een maatschappij leven we? De dreiging blijft bestaan en onze toch wel mooie planeet (Of word ik nu te oubollig en sentimenteel??) dreigt ten onder te gaan, als een van die klojo's op de knop zou drukken. Muzikaal gezien, want dit is geen 'Brandpunt' of 'Achter Het Nieuws', klopt dit nummer nog steeds. De versnellingen, de vlijmscherpe solo's en wat mij betreft had er nog wel een gesampelde afgaande bom in mogen zitten of een luide explosie, want alles klopt aan zo'n nummer. "Niemand" heeft ook een sterke tekst, maar ik laat het analyseren van de teksten even achterwege laten. Dadelijk nog een voorbeeldje misschien, maar na een paar recente optredens van VANDALE heb ik wel gemerkt dat de band echt een eenheid is geworden. De heren staan hun mannetje nog steeds en de sfeer weten ze er goed in te houden. Ze hebben dan ook het juiste publiek voor zich en ze hoeven zich niet te bewijzen, want door de houdbaarheid en herkenbaarheid van de nummers worden die toch wel meegezongen. "Pet In Bed" wordt weer vooraf gegaan door een smeuig verhaal, zoals alleen Bert dat op eigen wijze kan. Toch zit er wel een diepere gedachte in dit nummer. Ga nooit alleen op uiterlijk af, het kan alleen schone schijn zijn, zei de schrijver betweterig. Van de nieuwe plaat "Kanniebale" word de eerste single "Betale" gespeeld. Ja, want als er betaald moet worden, weten ze je toch altijd wel weer te vinden. Als er gekort wordt trouwens ook en ook dat zal voorlopig wel niet veranderen. Dus over dertig plus jaren is dit nummer nog steeds actueel. Ja, die Limburgers hebben wat dat betreft wel een vooruitziende blik. Het venijn zit hem in de staart vanavond, want de beuk gaat er nog een keer flink in met twee klassiekers in de vorm van "Stale Verhale" en het vette en snelle "Rot Op". Wat een geweldig optreden en de zaal is nu helemaal klaargestoomd voor headliner PICTURE. Voordat die het podium op mogen stappen, gris ik nog even mooi de laatste plaat van VANDALE mee, die nog volledig gesigneerd naar mij staat te lachen. Nog even een gesprekje op hoog metal niveau met goede vrienden (nee, niet uit de kroeg) Peter en Ronald. Die jongens weten ook precies hoe ik over de rock en metal scene denk en het was erg prettig om even lekker persoonlijk bij te kletsen. De eerste editie zit er dan alweer bijna op, al moeten we de headliner nog krijgen, maar zonder die bezig te zien kan ik nu al wel stellen, dat dit een enorm succes was.

Laten we niet op de zaken vooruit lopen, maar eerst nog naar PICTURE kijken. Na al dit fraais, is dit zeker geen standaard optreden voor de heren van PICTURE. Ronald stond net nog vooraan bij VANDALE zijn maten aan te moedigen en nu mag hij zelf aan de bak. Over een bak gesproken, Bakkie is me vanavond toch een bak verkouden, dus die moet vechten om het optreden tot een goed einde te brengen. Maar professionaliteit staat bij deze heren voorop en als ze beginnen met "You're All Alone" is de zaal gelijk om. Hier wordt edelmetaal gesmeed op oer-Hollandse wijze. De band is in goeden doen en eigenlijk heb ik deze gasten nog nooit op een middelmatig optreden kunnen betrappen. Dit komt doordat de fans heel belangrijk zijn voor PICTURE. Zonder fans geen PICTURE en dat snappen deze heren heel goed. Daar staat uiteraard wel een hoge dosis kwaliteit tegenover. Het wordt een mooie trip door het oude werk van PICTURE, maar de band heeft ook nog een paar leuke extraatjes en verrassingen in petto. "Get Back Or You Fall" is uit de oudste doos zo'n beetje en met "Message From Hell" schieten ze bij mij direct in de roos. Snel, fel en keihard de beste, zo hoor ik ze het liefst. "Nighthunter" komt gelijk daarna en dan zijn we al toe aan de eerste tractatie van de avond. "Little Annie", een nummer uit de tijd van de eerste LP. Ik heb het nummer op meerder live tapes van de band uit die tijd, maar dat het nummer vanavond voorbij komt, voelt als een lekker vroeg Sinterklaascadeautje voor alle fans, die de band al jaren op de voet volgen. "No No No" blijft een van hardste nummers van de band en kan bij mij ook zo op het lijstje met favorieten. Dat PICTURE heel dicht bij zijn fans staat, wordt weer eens bewezen door het volgende relaas. Jeffrey Vergeer is een grote PICTURE fan uit Duitsland en die had de band benaderd of hij misschien het nummer "Nighttiger" een keer mocht zingen met de band. Nou, zijn verzoek werd vanavond ingewilligd en zo sta je dus ineens als fan naast Ronald van Prooijen het nummer "Nighttiger" mee te zingen. Die heeft in ieder geval de avond van zijn leven gehad. Welke andere band zou dit doen? Dat bedoel ik. Het lange intro richting "Eternal Dark" laat de band heel kort op adem komen. Dit is een van die nummers, waardoor de band altijd in de picture is gebleven van zijn fans. Als een band zoals HAMMERFALL jouw nummer covert op het hoogtepunt van hun carriere, dan heb je toch iets goeds neergezet. Daarom mag deze klassieker hier vanavond zeker niet ontbreken. Na dit nummer is het tijd voor Jan Bechtum om stoom af te blazen. Zijn gitaarsolo laat maar weer eens zien wat een klasse hij in huis heeft. Zijn tandem maat Appie de Gelder doet overigens niet voor hem onder hoor, laat ik dat even voorop stellen. "Live By The Sword" komt gelijk hierna, afkomstig van de "Old Dogs, New Tricks" CD. Je ziet het, het hele oeuvre van de band komt voorbij zetten en niemand zal teleurgesteld worden. Het is weer tijd om mee te zingen tijdens "Heavy Metal Ears" en het lekker scheurende "Diamond Dreamer". Dan is het tijd voor nog een leuke verrassing, want PICTURE speelt vanavond voor het eerst het nieuwe nummer "Line Of Life" voor de fans, die naar Drachten zijn gekomen en dat zijn er een hele boel. Het nummer beoordelen na een keer luisteren is moeilijk, maar ik kreeg hetzelfde gevoel als bij de rest van het optreden. Ik denk, dat ik wel kan stellen dat het gewoon een lekker hard PICTURE nummer is dat langzaam een plaatsje op kan eisen in de setlist zo nu en dan. "Unemployed" is een van mijn persoonlijke favorieten, maar het betekent ook dat Bakkie aan de bak moet, want aan het einde van deze snelle headbanger zit een drumsolo. Daar draait Bakkie zijn hand niet voor om, al moeten er aan het einde van de solo wel nieuwe Duracel batterijen in, maar de eindstreep is al in zicht. Bij "Bombers" gaat de zaal nog een keer volledig los. Alle old school fans hebben dat laatste restje energie bewaard voor dit moment. Het is beslist een mijlpaal te noemen in de lange carriere van de band. Het nummer met de eerste video clip, geschoten in de Bonkelaar in Sliedrecht, is echt helemaal te gek. Bij de bekende baspartij is het tijd voor Rien om van het podium af te gaan en zich tussen het publiek te mengen. Het blijft een mooi moment, dat de band gewoon zijn partij doorspeelt en de bassist van de band zich mengt tussen al die trouwe PICTURE fans. Na "Bombers" komt de eindstreep van een lange, maar echt geweldige dag in zicht. PICTURE heeft alleen "Lady Lightning" nog op hun lijstje staan en dan komt er ook een einde aan hun weergaloze optreden. Natuurlijk kan PICTURE niet terug naar Rozenburg en omgeving zonder officieel afscheid te nemen van het publiek. Ze geven netjes aan in een toegift, dat dit echt het allerlaatste nummer is en dat we daarna rustig naar huis kunnen. "You Can Go" van de eerste LP geeft aan, dat het afgelopen is.

Holland Heavy Festival editie nummero uno is ten einde en het was echt van het begin tot en met het allerlaatste moment helemaal kicken. Onuitsprekelijke dank is er voor de organisatie, Hugo en Ellen en alle mensen die ervoor gezorgd hebben dat dit festival zo'n enorm groot succes is geworden. Natuurlijk is er ook een enorme diepe buiging voor alle bands die hier gestaan hebben vandaag. Geen slechte show gezien en echt elke band heeft hier de volle tweehonderd procent gegeven. De heren van PICTURE delen nog een paar handtekeningen uit en dan gaan de lampen echt aan in de zaal en wordt de vloer geveegd. Hoort zegt het voort, voor volgend jaar is er een tweede editie van het Holland Heavy Festival aangekondigd. We hebben de b&b al ingelicht dat we komen en ik hoop dat er vooraan nog plaatsen zijn, want een dagvullend spektakel zoals dit maak je niet veel mee. Petje af Hugo, je hebt het weer voor elkaar gekregen. De Hollandse metal scene en en hun trouwe fans zijn er trots op, dat dit georganiseerd is, want zeg nou zelf: gaat er nog iets boven heavy metal van eigen bodem? Nee toch? Nou dan. \m/

Tekst: Toine van Poorten & foto's: Rita van Poorten/www.metalmaidens.com