Het is niet superdruk als we aankomen in de Gelderlandfabriek in Culemborg. DIGGETH gaat zijn nieuwe CD "Zero Hour In Doomtown" promoten middels een try-out optreden in deze leuke zaal in het hartje van ons kikkerlandje. Doordat we hier onlangs ook GRAND SLAM hadden gezien, die een wervelend optreden tijdens hun tour verzorgde, waren we al met de locatie al bekend. Culemborg is voor ons sowieso bekend terrein, omdat het maar een kilometertje of vijftien van Leerdam af ligt. Maar goed, genoeg aardrijkskundeles gegeven en we gaan serieus rocken vanavond.
Sinds de vorige CD presentatie van DIGGETH weet ik wat de band in huis heeft en behoren de rockers tot mijn lijstje van favoriete bands van Hollandsche bodem. Geen gezeik, geen gedoe, maar gewoon volle bak er tegenaan, van die instelling houd ik van. In de line-up is wel wat gerommeld, maar als ik lees, dat Natasja Thijssen-Hulshoff nu in de band zit, die naam zegt velen misschien niet zo veel maar als ik Pebbles zeg dan zie ik in gedachten al wat wenkbrauwen fronsen, is dat zeker een meerwaarde om Culemborg te bezoeken. Pebbles was vroeger lid van de OXX BAND en heeft hiermee van vele zaaltjes het dak afgeblazen. Een echte aanwinst voor de band, geloof mij maar. Bij binnenkomst lopen we Mister MARTYR Rick Bouwman al tegen het lijf. Er zijn rockers in the house, dus het feest kan beginnen wat ons betreft. DIGGETH gaat vanavond van start met de '10 Towns Of Doomtour 2022'.
Voorafgaande aan de DIGGETH stoomtrein, die zijn promotie tour dus officieel aftrapt in Culemborg, staan we oog in oog met HEE HEE SHAMONE, een drietal uit de omgeving van Utrech (zonder T natuurlijk). De band heeft het hart op de juiste plaats en houdt van een avontuurlijke mix van rock, metal met hier en daar een dansbare beat of disco-achtig deuntje. Gaandeweg het optreden begint er wat meer structuur te komen in hun spel en verschijnt de zichtbare spelvreugde bij de heren muzikanten. Door de schreeuwerige zang herken ik soms wat VOI VOD in hun spel en ook een enkel MEGADETH-achtig riffje komt voorbij zetten. Het publiek zet daar een redelijk spontaan gejoel en applaus tegenover als dank voor het warm maken van de nekspieren en de eerste voorzichtige danspasjes, die ik soms ontwaarde.
Het verkeersbord op het podium geeft al aan dat er werk in uitvoering op komst is en daar is geen woord van gelogen, want voor ongeveer twee uur gaan de stukken er vanaf vliegen vanavond. DIGGETH heb ik nu een paar maal mogen aanschouwen en tot nu toe heeft de band me nooit teleurgesteld. Ze geven alles en dat zal vanavond ook niet echt veel anders gaan worden. Noem het hard rock, noem het heavy metal, noem het Southern Rock, geef het beestje maar een naam, maar DIGGETH heeft het allemaal en ik wil het kwaliteitsmuziek noemen van zeer hoog niveau. Mix BLACKFOOT met MOTORHEAD met BLACK LABEL SOCIETY met ZZ TOP en je krijgt DIGGETH, een band die met gemak tot de top van de Nederlandse metal scene van vandaag gerekend kan worden. Er wordt zonder al te veel bombarie geopend met "The Riff That Killed Elvis". Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg is het credo, ook al verandert Culemborg vanaf de eerste killing riffs al gelijk een beetje in een doomtown. Het geluid is van het begin af aan vol en zuiver, geen hinderlijke gepiep of gekraak, maar wel wordt het een beetje mistig op en rond het podium. Gelukkig is er geen sneeuw van betekenis te bekennen. Precies de setting, die we nodig hebben dus. De riffs zijn loodzwaar, de gitaarsolo's spetterend en met het juiste volume gaat de band op volle kracht vooruit. Na "Freak" wat redelijk naadloos achter de opener wordt geplakt, is het de beurt aan "Soultwister". Het is mooi om te zien hoe goed de band ingespeeld is op elkaar. Het is muziek, die je gewoon moet voelen en ondergaan en waarbij je van te voren al kan zeggen wat er exact op welke seconde gaat gebeuren. Het gaat om het gevoel en dat komt goed tot zijn recht vanavond. In het nummer "98288", een van de vele ouwetjes die van stal wordt gehaald, hoor je de bas niet zo zeer, maar voel je hem en dat is precies zoals het hoort. De dreunen komen terecht in je onderbuik en je voelt het ritme waarop het nummer is gebaseerd. Niet dat bassiste Pebbles onzichtbaar is op het podium. Nee verre van dat, want naast haar stralende aanwezigheid laat ze regelmatig van zichzelf horen door haar zang. Het gegeven dat je haar basspel voelt en hoort is zeker een meerwaarde voor deze meneer. Bij "Spaceship Earth" kruipen we in de virtuele wereld waarin DIGGETH zich de rest van de avond gaat begeven. Je wordt onderhand letterlijk meegezogen in de wollige riffs, waarin er maar een heerser is en dat is opperdigger Harald. Zonder dat hij het misschien wil, is hij het gezicht van de band en trekt hij toch de meeste aandacht door zijn meer dan verbluffende riffs en solo's. "Three Gringos" is ongetwijfeld autobiografisch, zoals ZZ TOP zichzelf weleens omschreef als "Gringos Locos" op het gelijknamige album. Het contact van de band met het publiek is minimaal, maar dat komt simpelweg door de intensiteit, die de muziek met zich meebrengt. Die heeft nu eenmaal de opperste concentratie van de bandleden nodig. Onnodige prietpraat moet je dan achterwege laten en de muziek zijn werk laten doen en het publiek laten genieten van het moment. En de momenten zijn magisch te noemen, want zoals we van ze gewend zijn ronkt, zaagt, gruist, grooved, plundert en rockt de band als vanouds. "Worship The Sun" en "Bonafide" komen voorbij zetten en na verloop van tijd zijn we dan aangeland bij een belangrijk deel van de avond, waarin we kennis mogen maken met wat nieuwe nummers. De single "Wuda, Cuda, Shuda" wordt nu even achterwege gelaten, maar ik krijg al kippenvel (in mijn geval dus hanenvel) bij het horen van titelnummer "Zero Hour In Doomtown". Zo goed is het dus. Afgaande op datgene wat we vanavond om klokslag zero hour te horen krijgen, stevent de band af op een regelrechte klassieker met deze plaat. "Lights Go Dim" en "Great Communicator" volgen. Het gebodene is werkelijk subliem te noemen. Soms is de reactie van het publiek uitzinnig, terwijl aan de andere kant de band het publiek zelfs zo stil krijgt, dat je haast een speld kan horen vallen. In een van deze nummers komt voor velen onopgemerkt een groot gedeelte van "Hallowed Be Thy Name" van IRON MAIDEN op stemmig doom tempo voorbij zetten, wat door mij (en mijn vrouw, zag ik) leedkeels wordt meegezongen.
