Toen we de naam VANDALE lazen in de aankondigingen hadden we als geitenwollensokkenrockers toch het idee, dat we iets speciaals zouden missen als we hier niet bij zouden zijn. REBELSTAR staat ook garant voor een avondje keihard rocken en dat is voor ons al aanleiding genoeg om zo’n zestig kilometertjes richting Rotterdam te scheuren. Net voor aanvang van het evenement moet REBELSTAR het helaas af laten weten. Maar Hollands Hoop in harde dagen MARTYR is een zeer geschikte invaller, dus niets kan een avondje geweld meer in de weg staan. Blokhut Live is een zeer relaxed festival en zeker als het lekker weer is zoals vandaag. De hele club zit buiten voor de Baroeg te kletsen en bij te praten met mensen, die ze al een tijd niet gezien hebben. Als de bands gaan spelen, dan gaat het spul naar binnen om te genieten van de keiharde rock klanken. Wanklanken zijn er niet, maar wel een goed gesorteerde frietkeet, dus die middag en avond komen we wel door.
MARTYR mag dus aan de bak, maar dat is die jongens wel toevertrouwd. Hofnar Rop van Haren als frontman, een gouden gitaartandem, die de messen geslepen heeft in de frontlinie en een ritmesectie, die zo strak is als een eendenreet. Kortom, de band staat als een huis. In mijn beleveningswereld raar dat ze moeten openen, maar het publiek is dan nog fris, moet je maar denken. Na de introtape komt “D.I.”, gevolgd door de beuker “Afterlife”. De sfeer zit er meteen goed in, want Rop heeft al gelijk intiem contact met de helft van de zaal. Na “Snow & Fire” komt een van mijn favorieten al aan de beurt, de langzame sleper “All Warriors Blood”. Ook uit het publiek zijn de reacties erg positief. Je bent nooit te oud om te leren, zie je wel. Ondertussen is Rop maar een kampioenschap gekke bekken trekken begonnen met de mensen op de eerste rij en komt “Insensible Scream” voorbij. Na “Scene Of Hell” komt de tweede favoriet voorbij in de vorm van “Speed Of Samurai”, een klassieker om van te watertanden. En zeker omdat er zich een klein wonder voordoet op het podium. Rop laat mensen in een rolstoel weer lopen, dit tot grote ontsteltenis van het publiek, de band en heel de Baroeg en omstreken. Zo lang je dit soort dingen met een brede lach op je gezicht doet, kan je hier alles maken. Iedereen zal genieten, of ze nu willen of niet en deze frontman is ervoor gemaakt om het iedereen naar zijn of haar zin te maken. Aan het einde van de show staat hij met iedereen op de foto. Schaamte is er niet en bijna elke toon is ondanks de grimassen en fratsen loepzuiver. Je moet het maar kunnen. Het nummer daarna is hij gewoon weer de “Most Evil One”. Het is even omschakelen, maar hij flikt het gewoon. Met “Circle Of 8” en “Eaten Alive” neemt men afscheid van het publiek. Een mooie opener en de toon is gelijk gezet. Dit gaat een tof avondje worden in de Baroeg. Buiten is het ons kent ons gevoel gelijk weer aanwezig. Ga maar op een bankje zitten en je hebt gelijk aanspraak. Ongedwongen en toch alsof je elkaar al jaren kent en in vele gevallen is dit ook zo.
Het moment, dat we weer naar binnen gaan, is als we de eerste klanken van TOREKINI horen. Feel good music, zo is hun sound het beste te omschrijven. Ik word in ieder geval blij van de nummers, die ik in hun set voorbij hoor komen. De meeste nummers zing je woord voor woord mee en de uitvoeringen zijn zeker niet slecht te noemen. Soms gaat de gitarist lekker tekeer en op andere momenten komt de toetsenist in het spotlicht om er even te schitteren. Bij opener “Caroline” van STATUS QUO krijg je toch ook dat gevoel om even te gaan swingen? “Mountain Mama” is voor mij een van de weinige onbekenden vandaag. Volgens mij is het een nummer van GOTTHARD. En wie kent BILLY IDOL’s “Rebel Yell” niet? Aan de reacties te merken zo’n beetje de hele zaal. Hier en daar komt er een gedurfd pareltje om de hoek kijken. Wat dacht je bijvoorbeeld van “Rocking In The USA” van die vierde studio kant van het KISS’ “Alive II” album? Dat is toch wel puur genieten voor een ouwe vent als ondergetekende. Na “Make My Day”, krijgen we “Hot Legs” van Rod Stewart. In de frontlinie wordt al aardig gedanst en mijn gedachten gaan gelijk uit naar de video clip, die bij dit nummer hoorde. Jeugdsentiment noemen ze dat, geloof ik. “Girls Got Rythm” van AC/DC, “Fool For Your Loving” van WHITESNAKE en “Tush” van ZZ TOP zijn natuurlijk allemaal toppers en als liefhebber sta je jezelf al te verlekkeren op welk nummer ze hierna weer gaan spelen. Voor mij mag zo’n feestje wel een tijdje duren in ieder geval. “Honky Tonk Women” van de ROLLING STONES is ook niet te missen natuurlijk. En als je even denkt dat dit allemaal lekker op safe gaat, dan volgt een leuk moment wat duidelijk niet ingestudeerd is. Als speciale gast wordt Rene Debets op het podium gehaald. Moeten we die kennen dan? Nou, dat dacht ik wel. Rene is de oerzanger van de Rotterdamse thrashformatie VULTURE. “Born To Be Wild” is hem natuurlijk op het lijf geschreven en de vlam slaat even lekker in de pan. Dadelijk ook, want ik ruik de frikandellen al. Maar we moeten nog even door “Rocking Is My Business”. De laatste noten komen van “Highway To Hell” van AC/DC. Het is goed om te zien dat er ook dames in de frontlinie meeswingen, dat zie je soms te weinig, maar hier kan het allemaal vanavond. Het heerlijk avondje is wel wat vroeg, maar hij ging erin als koek. Net als die frikandel hierna, want het is schafttijd voordat DEO het podium opgaat.
Een hapje, een drankje, een praatje en voordat je het weet gaan we de koning vermoorden. Ho, stop maar met dreigbrieven schrijven en haatmails, want ik vertaal alleen maar een van de openers van DEO vanavond en dat is “Kill The King”. Maar voordat ze deze knijter de zaal inslingeren wordt er afgetrapt met het ijzersterke “Mob Rules”, de titel song van mijn favoriete BLACK SABBATH album uit de DIO periode. DEO speelt de muziek van DIO in alle rangen en standen. Dat houdt in, dat we muziek te horen krijgen van RAINBOW, DIO en BLACK SABBATH. Daar hoef ik dus weinig woorden aan vuil te maken. Jammer dat Stan Verbraak niet meer zingt bij de band, maar John ‘Jaycee’ Cuijpers, die we ook nog kennen van onder andere PRAYING MANTIS, neemt zorgvuldig de honneurs waar. “Last In Line” kent een mooi intro. Ik heb dit altijd een van de mooiste nummers gevonden uit de DIO tijd. “Don’t Talk To Strangers” is eigenlijk een must en het is duidelijk dat we hier met een band hebben te maken die waardig met de erfenis van Ronnie James Dio omgaat. Er wordt netjes binnen de lijntjes gebleven en de nummers worden grotendeels gespeeld zoals je dat zou verwachten. “Holy Diver” krijgt aardig wat bijval van het publiek, die de muziek van DEO op zijn waarde weet te schatten. Een van de hoogtepunten is natuurlijk “Catch The Rainbow”, een van die nummers waarvan je hoopt dat ze het vanavond zullen spelen. Het solide spel zorgt bij de fans vooraan tot euforische toestanden en meezingen is geen optie maar een must. “Neon Knights” is de volgende kraker op de setlijst. Dit feest der herkenning is een goede zet geweest van de organisatie, want de zaal staat aardig vol als DEO “Children Of The Sea” inzet. Hierna mag de beuk er weer even stevig in met Stand Up And Shout”. Langzaam komen we nu aan het einde van de set. Maar DEO gaat zeker nog een keer knallen, want de sfeer zit er nu echt goed in en de zaal wil gewoon meer horen. “Stargazer” is een mooie traktatie, als dank voor alle enthousiaste reacties. “Heaven And Hell” is de hekkensluiter. Misschien jammer, dat er van de band HEAVEN AND HELL niets wordt gespeeld, maar dat is het enige puntje van kritiek waar ik op dit moment even aan kan denken. Verder verzorgde DEO hier een heel onderhoudend optreden, waar de rechtgeaarde Ronnie James Dio fans met volle teugen van hebben genoten.
De Baroeg kan zich nu op gaan maken voor de laatste band van deze geweldige avond en dat is het Limburgse VANDALE. De verwachtingen zijn hooggespannen en voor het optreden krijgen we gelukkig de kleine, grote man nog even te spreken. Bert van Klaveren voelt zich grieperig, maar wil er toch voor tweehonderd procent tegenaan gaan. Wij kunnen niet wachten, want VANDALE is toch wel een unieke band. Kan jij meer bands bedenken die stevige rock in hun moerstaal brengen? Je komt dan uit bij BERTUS STAIGERPAIP, NORMAAL, MOOI WARK, MEADOW, STORM of dat soort bands. Maar geen een zo hard als VANDALE. Die nieuwe CD komt er volgend jaar toch echt aan en dit is na het optreden in het voorprogramma van de originele bezetting van STATUS QUO, de eerste keer dat ze het podium bestijgen voor een headlining show. Iedereen heeft zijn verhalen en herinneringen wel bij deze reunie, en de zaal is goed gevuld als VANDALE het podium opkomt. De show begint met een instrumentale versie van “Lichting 60 / 65” (daar zat ik ook bij), wat door sommige mensen vooraan ook al van tekst wordt voorzien. Over echte fans gesproken. De eerste opener met zanger Bert van Klaveren is “Terug In De Tijd”. In de nummers van VANDALE wordt vaak perfect opgesomd wat vele mensen denken. Mensen zoals jij en ik denken heel vaak dat het vroeger allemaal beter was. Velen hebben de hang naar vervlogen tijden en dat wordt hier mooi verwoord. Daarna gaan we naar de nummers van de twee LP’s, die deze heren op de mensheid hebben losgelaten, “Schandale” en “Stale Verhale”. “Vrienden Uit De Kroeg” gaat over vage vrienden. Wie heeft ze niet? Ik zeg het, herkenbare zaken die de tand des tijds met gemak hebben doorstaan zo’n dertig jaar na dato. “Geitenwollensokkenrockers” is een titel, die eigenlijk iedereen wel kent en een nummer waar iedereen vanavond ook op heeft gewacht. Het leidt al snel tot waanzinnige taferelen voor het podium. “Als Je Hart” wordt van voor tot achter meegezongen en dit doet de frontman duidelijk goed. “Paddenstoel” is ook zo’n nummer wat nog nooit zo actueel is geweest als vandaag de dag. VANDALE had een vooruitziende blik, net als Nostradamus. Nou, dat misschien niet, maar de tijden van crisis zijn eigenlijk te vertalen naar het begin van de tachtiger jaren waarin ons landje zich ook in een crisis bevond. De dreiging van Rusland is weer net zo groot als toen. We zijn geëvolueerd, maar de tijd heeft na dertig jaar nog nooit zo stilgestaan. De band VANDALE klinkt ook nog steeds als vanouds, met scheurijzer Eddy Bop naast Bert als enige oudgediende. “’T Zit Me Tegen” is ook al zo’n statement, waar veel mensen zich wel in herkennen. Maar dit keer gaat alles van een leien dakje en het zit de band helemaal niet tegen. VANDALE is enthousiast en de fans gaan helemaal uit hun plaat, ondergetekende inbegrepen. “Rot Op” was altijd een van mijn favoriete nummers en ook nu is het weer een nummer, dat de hele zaak in beweging zet. We zijn dan niet de jongsten meer, maar het is nog drie minuutjes bangen als een beest. Het kost je weer drie tot vier dagen om bij te komen, maar met zo’n nummer kan je toch niet stil blijven staan? “Komplete Kick” brengt weer wat rust in de tent. Tijd om kort tot zinnen te komen en te concluderen, dat VANDALE staat als een huis. Iedereen kan er wat van vinden, maar dat ze er meer dan honderd procent tegenaan gaan en een overtuigende show neerzetten, dat kan niemand tegenspreken. Dan komt de collectebus rond, want we moeten ten aller tijde “Betale”, een nieuw nummer dat alle VANDALE ingrediënten bevat. Een stevige beat, vette riffs en een tekst, die je gelijk meezingt waarvan de woorden ook nog eens een waarheid als een koe zijn. Het slotakkoord bestaat uit “Niemand”, een furieuze rocker waarbij de vlam nog een keer in de pan slaat en “Stale Verhale”. En alweer worden de nummers letter voor letter, woord voor woord en zin voor zin meegezongen. Als na dertig jaar de teksten van liedjes nog steeds in je kop zitten, hebben ze blijkbaar indruk gemaakt. Deze avond zorgt ervoor, dat ze weer voor minimaal dertig jaar erin gestampt zijn. Uiteraard moet VANDALE nog een keer terug komen voor een extraatje, want als iets goed is willen we meer natuurlijk. De grootste publieksfavoriet “Geitenwollensokkenrockers” komt nog een keer voorbij zetten en klinkt zelfs venijniger als de eerste keer. Vorig jaar was het PICTURE, dat de klok zo’n dertig jaar terug draaide en vandaag mocht VANDALE de honneurs waarnemen om met de klok te spelen. Het voelt zeker goed, zo’n dagje nostalgische gevoelens insnuiven. Gevoelens van herkenning, maar ook van eenheid en gezelligheid. Dat is wat muziek kan doen en zeker als je bandjes als MARTYR, TOREKINI, DEO en VANDALE in huis haalt. Als dat huisje nou ook nog eens De Baroeg heet, dan is dit het perfecte scenario voor een zeer geslaagde dag. Volgend jaar weer, hoop ik. Ik tip HIGHWAY CHILE als headliner. Zij die thuis bleven hebben een mooi evenement gemist in ieder geval. Zij die er waren raken er niet meer over uitgepraat.
*Tekst: Toine van Poorten
*Foto's: Rita van Poorten